Questions & Answers • in deze serie geef ik eerlijk antwoord op al jullie vragen over zwangerschap, de bevalling, Charlotte & het moederschap

Onlangs stelde iemand voor om vragen van mijn volgers te verzamelen en ze te beantwoorden in een blog. Oftewel een Q&A, questions and answers. Zowel op instagram als Facebook verzocht ik om vragen in te dienen. De vragen stroomde binnen en de één leuker dan de ander. Vanwege de vele vragen wilde ik het verdelen in categorieën en dus enkele losse blogs.

waarom kreeg je een keizersnede?

Charlotte was niet van plan om uit zichzelf te komen, dus ik werd ingeleid. Ook toen daalde ze nog steeds niet genoeg in en was niet niet genoeg verstreken (de ‘uitgang’ was nog te lang). Ondanks een vele uren durende weeënstorm had ik uiteindelijk maar 4 cm ontsluiting. De hele tijd was het monitoren van Charlotte’s hartslag heel moeilijk. Ik mocht niet bewegen en maar in één houding liggen, op mijn zij (knijpend in de railing van het bed). Op allerlei manieren werd dit geprobeerd te controleren. Ik mocht geen verdoving, dus toen we zo’n 5 uur verder waren werd een laatste poging gedaan om haar waardes te meten maar ook dat mislukte. Toen was er enigszins paniek en werd een spoed-sectio gestart. Voor mijn volledige verhaal, klik op de link hieronder.

lees ook: mijn bevalling, het hele verhaal

zouden jullie nog graag voor een tweede kindje willen gaan?

Deze vraag krijg ik ontzettend vaak en vind ik eigenlijk heel ongepast. Ik snap het hoor, maar ik kreeg deze vraag al toen Charlotte twee weken oud was en ik amper kon lopen dankzij de wond op mijn buik. Waar het dus op neer komt, wij zijn aan het genieten van onze dochter. Niet van een persoon die niet bestaat. Of die tweede er ooit gaat komen, dat weet ik nu nog niet. Praktisch gezien is ons huis er te klein voor en onze portemonnee laat het niet toe om dat te wijzigen. En tenslotte, de wijze woorden van oma: je neemt geen kinderen, je krijgt ze. En dus is het niet altijd een keuze, of er een tweede kindje komt.

heb jij te maken gehad (bang voor) een vorm van postnatale depressie?

Absoluut! Ik was daar al tijdens mijn zwangerschap erg bang voor, omdat je hormoonhuishouding dan ook helemaal veranderd. Toen ik zwanger werd was ik net hersteld van een burn out. Vlak nadat we er achter kwamen dat we een kindje verwachtten, werd ik ook nog eens heel erg ziek. Ik kon niks meer, werd heel zwak en kon amper eten of drinken. Toen ben ik er echt achter gekomen hoeveel sterker ik uit die klote burn out ben gekomen. Ik heb hard moeten werken, maar ik wist nu ‘hoe’ ik met alles om moest gaan. Precies uitleggen kan ik het niet, maar het komt er denk ik neer op dat ik mijn gedachtes kan omzetten naar iets positiefs. Vasthouden aan het ‘dit wordt beter‘ in plaats van blijven hangen in het negatieve.

Ook heb ik enorm veel gehad aan mijn haptonoom, die me geleerd heeft te luisteren naar mijn lijf. Ik ben naar haar toe gegaan toen ik bij de psycholoog aangaf dat ik zoveel pijn had in mijn lijf en me niet goed kon ontspannen. Daarnaast wilde ik graag aan mijn ademhaling werken, ik hou namelijk bij alles mijn adem in. Niet heel handig als je moet leren ontspannen en loslaten. Ik kwam bij Maria terecht, zij bleek het antwoord op alles. Dat klinkt gek, maar mijn heling-proces begon toen pas. Die psych daar keek ik altijd tegenop, dat verplichtte praatuurtje, maar na een sessie bij Maria was ik altijd helemaal vol energie en positief. Zij begeleidt ook zwangerschappen en is doula, dus ik ook tijdens mijn zwangerschap ben ik in therapie bij haar gebleven. Ze heeft me geholpen met dealen met de pijn, waar ik veel aan had tijdens de bevalling. Ook erna, want een kindje krijgen is heftig maar daarna is het ook intensief en zwaar, mentaal en fysiek.

lees ook: de eerste keer dat ik openlijk schreef over mijn burn out

Ik dacht dat ik na die intense bevalling, de keizersnede en helse kraamweek alles wel gehad zou hebben. De eerste maanden is het zo zoeken naar een ritme, als nieuw gezin. Toen ik na zes maanden opeens een hernia had, kwam dat ook mentaal heel hard aan. Waarom? Heb ik vaak gedacht. Een antwoord daarop zal ik nooit krijgen. Wel weet ik dat ik elke uitdaging aankan mentaal want ook hierin heb ik me staande gehouden [pun intended]. Er zullen nog genoeg intense momenten komen en ook dat kan ik aan. Wat mij helpt is nee zeggen (zonder schuldgevoel) en hulp vragen (ook zonder schuldgevoel). Als je dat kunt, dan kun je de wereld aan!

weet jij waar ik in een grotere maat (50) betaalbare positiekleding kan kopen?

Jazeker! Ik heb er een heel blog over geschreven, met alle plus size proof zwangerschapskleding adresjes. Ik droeg de broeken van H&M maternity, die gaat tot maat 54 en zat me goed. Ik droeg er zowel shorts van in de zomer als jeans en broeken in de winter. Ook kocht ik daar de leggings. Ik combineerde de meeste outfits met items die ik al had, of van gewone collecties. Ook jurkjes met een verhoogde taille of overslag droeg ik uit de gewone collectie. Net als panty’s trouwens!

wat wil je charlotte bijbrengen?

Deze vraag krijg ik vaker en vind ik ontzettend lastig om te beantwoorden. Want het is zo groots, zo alomvattend. Ik denk de belangrijkste les die ik haar wil bijbrengen is dat ze van zichzelf mag houden. Ze is perfect, precies zoals ze is. Haar bijbrengen dat er verschillende mensen zijn in de wereld, in allerlei kleuren, maten en lengtes en dat ze allemaal even mooi zijn. Respect voor haar medemens, dat lijkt me een goede basis. Maar ook dus respect voor zichzelf! Ik denk dat veel vrouwen meekrijgen dat het oké is om zichzelf weg te cijferen. Dat wil ik graag doorbreken, niet door een egoïstisch kind te creëren, maar eentje die voor zichzelf op durft te komen en doet wat zij zelf wilt. Niet teveel nadenkt wat de maatschappij daar van zal denken, of hoe het allemaal ‘hoort’.

hoe kijk jij terug (buiten de hernia) op jouw eerste periode als moeder?

Pas na negen maanden kan ik zeggen, het is me allemaal ontzettend meegevallen. Ik ben ontzettend trots op mezelf! We zijn in de aanloop naar de bevalling op onze strepen gaan staan. Dennis en ik hebben echt voor ons en onze dochter gestreden. Onze kraamweek was vreselijk, de eerste kraamhulp heeft veel fouten gemaakt en de lieve dames erna moesten alles rechtbreien. Geen moment hebben wij echt genoten. Dat doet me nog steeds veel verdriet, het is echt een trauma voor me, maar we zijn er als gezin sterker uitgekomen. Daar ben ik heel trots op, ik weet nu dat we (en ik dus ook) alles aankunnen.

Naast dat we een slechte start hebben gehad, is het ook gewoon een heftige periode als nieuwbakken ouders. Je moet elkaar leren kennen, de huiltjes ontcijferen, de eetmomenten herkennen en al het andere. Ik vond het heerlijk om alles te ontdekken, zonder klaargestoomd te zijn door boeken en verhalen van anderen. Op instagram andere mama’s vragen hoe ze dat deden, veel liefdevolle reacties krijgen en dan puzzelen wat voor ons werkte. Ik kijk er nu met een lach op terug, hoe ik een uur bezig kon zijn met het uitrekenen wat nu handige fles momenten waren versus de slaapjes, toen ik pas wakkertijd had ontdekt. Of met een stopwatch op mijn slaapkamer zitten, toen ik haar net ging inbakeren en haar gehuil maar lastig kon verdragen. Drie minuten. Mijn hart was gebroken, maar Charlotte sliep als een roos en het bleek dé oplossing. Heerlijk om op dit soort momenten terug te kijken.

Mensen zeggen vaak “wat is het zwaar en vermoeiend he, een baby?” en dan kan ik alleen maar antwoorden dat ik het niet anders had verwacht. Het voordeel van ‘ouder’ moeder worden is dat je alle verhalen al hebt gehoord en veel van dichtbij hebt meegemaakt. Ja, het is keihard werken en ontzettend vermoeiend, maar tegelijkertijd heb je het er allemaal voor over. Die immense liefde is overweldigend en mooi, het enige waarop ik me niet heb kunnen voorbereiden. Als dat het ergste is..

hier vind je alle blogs over mijn zwangerschap, outfits & babypraat

Josine

welkom op theBiggerBlog; een plussize fashion blog met een liefde voor eerlijke beauty producten. Een eeuwige lust naar reizen en recentelijk toegevoegd de perikelen als plussize mama