Deze 6 dingen hoop ik nooit te doen als aanstaande ouder, maar of dat ook lukt..?

Je kent het wel, al die voornemens van aanstaande moeders. Ik ben er dus ook zo eentje, die nog vol goede moed denkt bepaalde dingen nooit te doen. Diep van binnen weet ik dat er niks van komt! En dat is ook helemaal oké. Deze dingen hoop ik dus nooit te doen, of althans niet publiekelijk. Maar of dat ook gaat lukken.. herkenbaar?

publiekelijk ruiken aan de broek van je baby of kind

Ik zie dit tafereel zo vaak gebeuren, meestal in een cafe of restaurant. Wat ik sowieso een frappante plek vind voor dit tafereel, maar ik begeef me momenteel nog niet veel onder moeders en vaders door de dag heen. Een moeder of vader die het kindje optilt en ongegeneerd aan de broek ruikt. Het toppunt is dan nog de knikkende blik dat het tijd is om de luier te verschonen. Is dit preutsheid van mijn kant? Maar echt alsjeblieft, moet dit nou voor publiek? Dat dit soms nodig is, natuurlijk is dat! Alleen liever niet boven een lekker bordje met eten.

in kindertaal praten naar je kind

Zo’n kleine dreumes is natuurlijk hartstikke leuk. En schattig. Maar jij bent dat niet, naja misschien wel hartstikke leuk, maar niet een baby, kleuter of peuter! Je kunt ook prima verstaanbaar praten met je eigen stem en je eigen woorden.

volg je me al op instagram?

continue vragen stellen aan je kind

Iets waar ik me ontzettend over verbaas  zijn papa’s of mama’s in de supermarkt die continue allerlei vragen stellen aan een kind. “Zullen we vanavond dit of dit eten?”. Waarom stel je die vragen? Een kind die gaat bepalen wat het gezin gaat eten, dat is toch vragen om problemen? en dan bedoel ik een driejarige he?  Misschien is dit opvoedkundigverantwoord hoor en betrek je zo je kind het dagelijks leven, daar moet ik me misschien nog in verdiepen. Maar kijk er dan niet vreemd van op wanneer je eens iets anders eet dat het kind het weigert te eten.

de kids keihard gillend rond laten rennen in een restaurant

Wat is dat toch, zijn ouders zo gewend aan het gekrijs van hun kind dat ze het niet meer horen? Of zijn ze blij het kind gedumpt te hebben bij leeftijdgenootjes zodat kunnen bij beppen met hun vrienden? En dan gewoon oren en ogen afsluiten voor de rest van de wereld. Wel lekker makkelijk! Ik zie dit zo vaak gebeuren in gelegenheden waar overigens ook andere leeftijdsgenootjes zitten die wel lief spelen en hun stem niet continue hoeven te verheffen aan één stuk door. Dat wordt maar afwachten wat voor karakter onze smurf heeft!

lees ook: eerlijke antwoorden op vragen over moederschap

“wacht maar tot … dit hoort”

Wie is diegene, de boeman? Zeg gewoon zelf wanneer je kind iets niet goed doet en portreteer niet iemand als degene die wel eens boos zou kunnen worden. Lekker makkelijk!

dat vogelnestje achter op het hoofd

Oké, nu begeef ik me op dun ijs  waarschijnlijk. Ik snap dat kindjes veel slapen, maar waarom die vogelnestjes op hun achterhoofd bij peuters? Ik snap dat het lekker praktisch is, ’s avonds in bad en daarna lekker slapen. Maar je kunt ’s morgens toch gewoon even een natte kam door het haar halen en zo dat vogelnestje een beetje uitdeuken? Dat kost echt maar 1 minuut! We gaan het meemaken.

Dit is geen commentaar hoor, doe lekker met je kleine smurf wat je zelf wilt. Het is mijn frustratie en irritatie en misschien ook wel een portie hormonen. Wat overigens meestal wordt weggewuifd met de simpele “wacht maar tot je zelf kinderen hebt“. Ook zo’n irritante opmerking, want niet iedereen is hetzelfde! Enfin, ik ben benieuwd hoe hard ik straks moet lachen wanneer ik dit terug lees. Of wellicht wel trots af te kunnen vinken dat het tot dan toe goed is gelukt! Wat het ook is, het maakt niet uit. Toch!

wat zijn jouw irritatie momentjes bij (andere) kids en hun ouders?