Al bijna een half jaar heb ik een hernia. Een pittige en vooral pijnlijke periode. Hoe gaat het nu met me?

In het kort; eigenlijk wel heel goed. Al merk ik wel dat het echt een heftige tijd is geweest al met al. Niet alleen fysiek, maar ook mentaal. Ik leef van dag tot dag en probeer meer te genieten van de kleine dingen. Elke week heb ik fysio en ben ik begonnen met sporten. Langzaam kan ik steeds weer meer en voel ik me ook wat meer de oude. Al zal het altijd een zwakke plek blijven en iets zijn waar ik voorzicht mee om moet gaan. Voor nu is mijn doel om compleet medicijn-vrij te worden, meer conditie te krijgen en meer spieren om de klappen op te kunnen vangen.

een hernia en baby van zes maanden oud

Begin juni kreeg ik lage rugklachten, Charlotte was toen bijna een half jaar. Precies de tijd dat de gynaecoloog aangaf dat het helingsproces van de keizersnede zou duren. Net als de rugpijn na mijn galsblaasoperatie, ging ik er van uit dat het door de bevalling kwam. Ik ging naar de osteopaat, die eerst leek te helpen maar uiteindelijk niet de oplossing bleek. Hij hield me aan het lijntje, achteraf gezien, en ik was te goedgelovig. Ik dacht er niet veel bij na; ik was gewoon moe, geen conditie en een baby van een half jaar die al rondbanjerde al kruipend en dat was gewoon zwaar. Dit is overigens mijn diagnose voor alles wat ik voel sinds de bevalling, haha!

lees ook: een nieuwe baan, baby van 7 maanden en niks meer kunnen behalve plat op bed liggen

Inmiddels had ik een baan en probeerde ik een normaal gezinsleven op te bouwen, met z’n drietjes. Ik ging weer terug naar de osteopaat, die me keer op keer terug liet komen. Zelfs huilend, bijna kruipend bleef hij volhouden dat dit absoluut geen hernia was, maar een trauma door de keizersnede. Mijn huisarts had me wel verteld dat als het na drie keer niet zou helpen ik bij hem terug moest komen, maar ergens wilde ik gewoon niet geloven dat het een hernia zou zijn.

“Achteraf, waneer ik dit zo opschrijf, ben ik mezelf verloren met de eerste baan die ik had sinds mijn burn out.”

Dat kan toch niet, een hernia en een pasgeboren baby? Ik moest gewoon even volhouden en zoals de osteopaat steeds zei “je moet hier gewoon even doorheen“. Achteraf heeft deze man me totaal verkeerd advies gegeven. Sterker nog, hij had me niet door moeten blijven behandelen. Hij adviseerde me zelfs geen zware pijnstillers te gaan slikken, ondanks dat ik op een gegeven moment alleen nog op mijn zij kon liggen. Ik sleepte mezelf naar mijn werk, want dat wilde ik ook niet kwijt. Achteraf, waneer ik dit zo opschrijf, ben ik mezelf verloren met de eerste baan die ik had sinds mijn burn out. Een besef waar ik erg van geschrokken ben.

als een verslaafde niet zonder pillen kunnen, dat was (ben) ik

Toen de diagnose een hernia bleek te zijn stortte mijn wereld in, met name mentaal. Fysiek had ik al zoveel pijn, dat ik naar mijn idee de grens daar toch al had bereikt. Ik kreeg pillen voorgeschreven, niet de minste. En lopen, ik moest de hernia eruit lopen. Ik heb zoveel gewandeld! In combinatie met veel medicijnen kwam ik de dag door. Als een verslaafde checkte ik mijn voorraad, elke donderdag even checken of ik wel het weekend door zou komen. Op vakantie? Kom maar door met die maandvoorraad. In september ben ik begonnen met een manueel therapeut die me helpt om mijn rug losser en sterker te maken. Hij wilde dat ik zou stoppen met de medicijnen zodat ik weer wat zou voelen. Doodeng vond ik het, want ik wilde niet terug naar die pijn. Ik bouwde het meeste af in een periode van twee maanden, omdat onze zomervakantie er ook binnen viel.

“Ik ben absoluut geen fan van medicijnen maar dit was nodig”

Toen ik stopte met naproxen (een middel tegen ontstekingen en ook pijnstiller) werd ik heel misselijk en naar. De tramadol (opiaat) had ik al vrij snel afgebouwd tot 2, eentje ’s morgens en eentje ’s middags. Die pregabaline (pijnstiller tegen zenuwpijn) heb ik als laatste afgebouwd, wat vond ik dat spannend! Het is goed verlopen, denk ik. Inmiddels slik ik nu nog steeds de maagbeschermers en diclofenac, een minder zware pijnstiller vergeleken met de tramadol, maar nog steeds sterk. Deze slik ik tot maximaal drie keer per dag, maar doorgaans 2 per dag. Per deze week wil ik hier ook mee stoppen en het proberen te redden met paracetamol. Ik ben absoluut geen fan van medicijnen maar dit was nodig. Ook ben ik begonnen met fysio-sporten, zodat ik meer conditie krijg plus sterkere spieren, met name in mijn buik en rug.

en je werk dan? Leven zonder inkomen

De baan die ik had was een tijdelijke functie met een nul-uren contract. Deze is inmiddels verlopen. Ik kreeg destijds geen uitkering, pas toen het contract was afgelopen. Vorige maand moest ik op controle komen bij de UWV arts. Omdat ik ‘zo lenig was’ en voorover kon bukken én mijn kind elke ochtend zelf kon wassen en aankleden, kon ik ook wel weer werken. Mooie conclusie. Ik lach er om, want ik weet dat ik nog geen hele dagen op kantoor kan zitten. Haar advies “we moeten allemaal elk kwartier even opstaan en lopen op kantoor” en zo werd ik naar buiten gebonjourd. Ik ga er geen stampij van maken, tijdens mijn burn out waren ze er voor me en ook toen ik werkeloos was. Wel kan ik zeggen dat financiele stress niet heel bevordelijk is voor zowel lichaam als geest.

hoe ziet de toekomst er uit? Altijd positief blijven

Rooskleurig! Ik ben positief ingesteld. Ik zeg al jaren “alles gebeurd met een reden en die wil ik nu wel eens weten”. Want zeg nu eerlijk, een burn out overwonnen, een horror bevalling, een helse kraamweek en een hernia. Ik ben al voorbij driemaal is scheepsrecht dus ik heb besloten dat het nu klaar is. Wat dan wel? Ja, dat vraag ik mezelf ook vaak af. Ik denk dat dit een goed excuus is om eens te gaan doen waar ik blij van wordt. En dat is dit. Bloggen. Ik verdien al enige tijd af en toe een leuk zakcentje met mijn blog en instagram account, dus dat wil ik gaan uitbreiden.

lees ook: mijn bevallingsverhaal

De afgelopen jaren heb ik al veel aangepast op theBiggerBlog en ook de onderwerpen steeds iets meer uitgebreid. Ik zit boordevol ideeën, gespreksonderwerpen en energie. Wel heb ik moeite om dit daadwerkelijk online te krijgen. Jarenlang heb ik met strakke deadlines gewerkt, dat mis ik duidelijk, want ik heb niet zo’n strak schema. Voor het nieuwe jaar wil ik dat anders gaan aanpakken. Een goede planning bijhouden, de mama-dagen serieus nemen maar ook de dagen waarop Charlotte naar de oppas is. Dat lijkt me een goede balans.

écht genieten van mijn dochter en mijn lijf wat functioneert

Sinds een paar weken kan ik weer hele dagen zelf voor Charlotte zorgen. Pijn heb ik nog steeds af en toe, ook kan ik niet met haar op de grond spelen of ravotten, maar wel heb ik échte quality time met haar. Samen keuvelen ’s morgens met wassen en aankleden, de tijd nemen en het eeuwige niet-willen-liggen voor lief nemen en creatief mee omgaan. Het gevecht aangaan doe ik zelden, kost mij teveel pijn en haar teveel frustratie. Ik heb er nu de tijd voor, dus ik neem het.

Deze momenten komen nooit meer terug. Samen gezellig eten, lekker spelen en vooral veel lachen. Wanneer het weer het toelaat gaan we wandelen, want dat is het beste voor mijn hernia ‘het eruit lopen’. Verder let ik goed op hoe ik haar optil, vanaf de grond of de stoel. Ook laat ik regelmatig haar autostoeltje in de auto staan en loop ik met haar op de hand naar huis. Wanneer we op pad gaan behang ik haar wandelwagen helemaal vol met alles wat mee moet; ik draag zo min mogelijk zelf.