Een persoonlijk verhaal over selflove, body positivity en schoonheid
Een veelbesproken onderwerp en een belangrijk onderwerp waar ik het eigenlijk veel te weinig over heb met jullie. Het thema selflove is iets heel belangrijks en ik denk dat we daar te weinig bij stil staan. Laat ik even beginnen met uitleggen hoe ik op dit onderwerp ben gekomen.
mayra x stedelijk
Afgelopen vrijdag mocht ik bij de opening zijn van de Mayra x Stedelijk audio tour. Het Stedelijk Museum in Amsterdam nodigt elke maand iemand uit om een audio tour op te stellen. Hierbij loop je langs kunst die op dat moment tentoongesteld wordt en vertelt de persoon waarom hij of zij zich zo aangetrokken voelt tot het kunstwerk. Op dit moment kun je de audio tour van Mayra beluisteren, vrijdag was de kick off en wat was het geweldig! Wil je dit ook bekijken en beluisteren? Van 13 mei t/m 9 juni kun je Mayra haar verhaal horen. Je mag gratis naar binnen wanneer je haar naam zegt bij de ingang, dus wat let je?
“After years of falling in and out of love with my body, I finally came to the understanding that happy is not a dress size.”
Natuurlijk hoef ik niet uit te leggen wie Mayra is! Ze is al heel wat jaartjes plus size model, ze is free lance schrijver en ze blogt op haar website The Publisized. Sommige dames zijn een inspiratie voor me, zeker ook enkele plus size bloggers en Mayra is er zo eentje. In een maatschappij waarin alles perfect (lijkt) te zijn is het belangrijk om te zien en te lezen dat iedereen wel eens struggles heeft. Ik vind het prachtig om te zien hoe zij zich de afgelopen jaren heeft ontwikkeld in een vrouw die geniet van het leven maar ook van zichzelf en dat wij daar onderdeel van mogen zijn. Regelmatig schrijft ze hierover en vind je inspirerende foto’s op haar instagram.
arrogant?
Terwijl ik de audio tour deed en aandachtig luisterde naar Mayra d’r verhaal en praatte met de mensen om me heen realiseerde ik me iets. De precieze reden waarom ik dit onderwerp zelden aankaart, waarom ik er niet regelmatig over schrijf. Mijn road to selflove was niet zo lang. Verbaast dat je? Het verbaast mij eerlijk gezegd wel. Misschien ben ik van nature gewoon heel arrogant? Ja, ik moet hier zelf ook eventjes voor gaan zitten en er over nadenken. De verhalen van Mayra zijn zo mooi en puur, en toch deel ik niet altijd dezelfde struggles merk ik. Dat is toch best gek?
selflove
Eigenlijk heb ik mijn hele leven al overgewicht. Je zou dus kunnen zeggen: ik weet niet beter. Misschien is dat juist wel de reden dat ik het al vrij jong geaccepteerd heb? Natuurlijk ben ik er niet blij mee geweest, maar al vrij jong realiseerde ik me dat dit mijn ding was. Ik kon er tenslotte toch niks aan doen? Als er een pilletje was geweest, een genie in a bottle of ik mocht één wens hebben gehad dan was dat zeker om normaal te zijn, net als iedereen. Maar wat is normaal vroeg ik mij dan af? Gaat het niet om gezond zijn, de dingen kunnen doen je graag wilt doen? En dat kon ik, en dat deed ik. Voor mij was dat voldoende en die wens bleef er wel, maar beheerste nooit mijn leven eigenlijk.
“het is nooit goed”
genieten van het leven
Al vrij snel had ik door dat lijnen en diëten niks voor mij was. Voornamelijk omdat ik het iedereen om me heen zag doen, knagen op selderij, groentesoep diëten, sinaasappeldieet en even later waren ze weer terug waar ze begonnen waren. Of het was er af, bleef er af, maar ze bleven zeuren over te dik, te dit en te dat. Uiteraard heb ik ook wel wat pogingen gedaan, met name in de periode van de middelbare school maar dat werkte allemaal niet. Ik besloot dat ik zo ben als ik ben, ik ga genieten van het leven en misschien komt er op een dag een oplossing, of niet.
geen oplossing
Natuurlijk kwam er geen oplossing*, maar heeft dat me tegengehouden? Misschien maar het voelt niet zo voor mij. Wel kan ik een paar voorbeelden herinneren. Zo wilde vroeger iedereen stewardess worden, ik niet ondanks ik al jong droomde van verre reizen. Daar moest je namelijk een klein maatje voor hebben, want er was een strenge controle op. Geen idee hoe ik dat wist als meisje van 9, maar dat wist ik. Wat ik wel wilde worden? Privé detective of plastisch chirurg, of een combinatie namelijk patholoog. Ook wist ik al vrij jong dat je beter geen horizontale strepen kon dragen met een maatje meer, want dat vertelde Oprah. Dat keek ik altijd als ik uit school kwam. Ook vertelde ze dat je pas echt blij kon zijn met je lichaam wanneer je een gewone jeans aan kon met een t-shirt op. Heb ik nooit begrepen.
het lot?
Het heeft me echt even wat tijd gekost om hierover te schrijven, ik moest echt even gaan zitten en erover nadenken. Terug in de tijd gaan, mijn herinneringen optrommelen en terug kijken naar vroeger. Het komt er eigenlijk op neer dat op mijn road to selflove er geen afslagen waren. Geen links, geen rechts, alleen maar rechtdoor. Precies zoals ik zelf ook ben, doelgericht en onderweg naar morgen. Ik was en ben zoals ik ben, zonder een schuldgevoel of spijt. Ik ben zoals ik ben omdat dat zo is, niet omdat ik (of iemand anders) daar wat aan kan doen. Het lot wil ik het niet noemen, maar ik heb wel altijd gedacht als kleine Josine: ik ben zo omdat ik dit ben en alleen ik dit kan.
body positivity
Naar mate ik verder type word ik eigenlijk steeds trotser op mezelf. Nooit eerder heb ik mezelf zo geanalyseerd, of terug gekeken op mijn leven als iemand zonder kleine maat. Eigenlijk kan ik wel zeggen dat ik van nature dus body positivity omarm. Natuurlijk zijn er genoeg dingen die ik niet mooi vind aan mezelf, maar er zijn veel dingen die ik wel mooi vind. Waarom niet? Ik ben erg ijdel en ik hou ervan om mezelf mooi aan te kleden en op te maken. Dat ik vroeger vond dat ik daar iets meer mijn best om moest doen vanwege mijn maat: ja. Maar iedere puber met een onzekerheid zal zo gedacht hebben. Mijn onzekerheden toen en mijn onzekerheden nu zijn normaal. Net als ik.
lekker makkelijk
Misschien heb ik makkelijk praten, ik ben nooit echt gepest om mijn maat of mijn gewicht. Deed je dat wel, dan kon (kun) je de wind van voren verwachten. Natuurlijk ben ik uitgescholden om mijn gewicht of mijn maat of mijn dikke reet, maar dat weerhield me niet van terugpakken. Want iedereen heeft wel iets wat je negatief kunt bestempelen als je je best doet en dat doen kinderen nu eenmaal. Ik realiseer me eigenlijk nu pas hoe gelukkig ik ben dat ik niet doodongelukkig met mezelf ben (geweest).
body shaming
In de afgelopen jaren heb ik natuurlijk ook het één en ander over me heen gekregen. Rotopmerkingen, mensen die goede bedoelingen hebben, maar me eigenlijk gewoon recht in mijn gezicht beledigen. Want wanneer je tegen mij zegt “alles beter dan zo’n zak met botten” of je praat over “skinny bitches” of “recht als een plank” dan doe je feitelijk precies hetzelfde. Je benadeelt iemand om zijn of haar lichaam. Not okay. Body shaming is iets wat nu heel erg aan de orde is, maar toen ik begon met bloggen niet. Dat was even schrikken, want onder het kopje “ja jij zet je foto’s toch online” denken mensen alles te mogen zeggen over je en tegen je. En hoe positief ik ook ben, wanneer er 1 rotopmerking komt weegt deze toch altijd zwaarder dan die honderden positieve reacties.
rollercoaster
Gezien mijn huidige status wat vergelijkbaar is met een burn out, ben ik natuurlijk veel bezig met van alles analyseren. Stil zitten kan ik namelijk niet en werken doe ik niet. Het leven van een blogger gaat niet over rozen, ook al lijkt dat soms wel zo. Ik heb dagen waarin ik het moeilijk heb met het feit dat ik zo mijn best doe en het resultaat niet is wat ik wil. Dan denk ik, zal ik stoppen met bloggen want alles is zo nep! De quote die mij altijd weer met beide benen op de grond zet is van Mahatma Gandhi: be the change you wish to see in the world. Ik ben een groot voorstander van selflove, body positivity en natuurlijk de schoonheid van jezelf inzien. Mijn doel is altijd geweest om andere vrouwen te inspireren, maar ook motiveren. Als je niet van jezelf houdt, hoe verwacht je dan dat een ander dat wel doet? Nu weten jullie in ieder geval hoe het werkt tussen mijn oren. Voor mij persoonlijk is dit best verhelderend. Mooie blogs ontstaan vanuit de waarheid, vanuit passie en oprechtheid dus ondanks dat ik twijfelde om dit te plaatsen, deed ik het toch.
hoe verliep (verloopt) jouw weg naar selflove?
* noot: inmiddels heb ik al een aantal jaar geleden mijn levensstijl gewijzigd, wat me vaak goed af gaat. Soms wat minder. Ook ik schommel met mijn gewicht, maar zie dat niet als een oplossing maar als mijn lichaam gezond voeden.
Josine Wille
mei 18, 2017Wat lief Mariska, dankjewel <3
Mariska
mei 18, 2017Mooi geschreven Josine! Dikke kus
Romy
mei 15, 2017Wauw, heel erg mooi en raak geschreven! Ik ben zelf altijd aan de dunne of soms zelfs magere kant geweest, maar herken heel erg de struggles met mijn lichaam. Ik hoop dat ik ooit net zo positief over mijn lichaam kan zijn als jij over jouw mooie lichaam bent. Heel inspirerend! :)
Anne-Marie
mei 15, 2017Wow, wat mooi geschreven Josine. Extra mooi als je je bedenkt dat je jezelf als blogger zo kwetsbaar opstelt. Respect!
Bonsje Kraaij-van den Berg
mei 14, 2017machtig mooi, die zelfliefde! Mijn verhaal is lang, ik was juist een mager, tenger kind waar iedereen altijd tegen liep te zeiken dat ik meer moest eten. Nu maakt het me niet zoveel uit hoe zwaar ik ben, ik leef gezond. Door mijn blog word ik sterker en hou ik steeds meer van mezelf. Door vrouwen zoals Mayra, Georgina en….Josine ga ik mezelf ook nog mooi vinden ;) Dank je wel dat jullie er zijn! Iniminie Josine vind ik trouwens net zo mooi als de volwassen variant.
Kreanimo
mei 14, 2017Deze kwam van diep…
Mooie blog, Josine…
Hanneke
mei 14, 2017Jouw maandblad gaat POSITIVO heten‼️ Mooi verhaal…
F
mei 14, 2017Mooi geschreven! Mijn weg naar self love was lang en met veel bochten, heuvels en dalen. Ik denk dat ik er nu bijna ben. Daar was bij mij veeeel therapie voor nodig. Niet dat ik nou zulke buitengewone dingen heb meegemaakt, maar ik ben van karakter erg gevoelig en trek me dingen snel persoonlijk aan, ben daarnaast perfectionistisch dusbstreng voor mezelf en anderen. Ik moest erg diep vallen voor ik eindelijk echt op kon staan. Dat al dat vallen me bij mijn hoogste gewicht ooit heeft gebracht is dan ook wel even slikken.
Ik merkte trouwens van het maatschappelijke stigma pas echt iets boven een bepaald gewicht, zeg bmi 40+. Tot die tijd zat het meer bij mezelf, maar nu merk ik echt hoe de maatschappij kijkt naar mensen zoals ik.
Nancy Baten
mei 14, 2017Heel mooi verhaal! Ik denk dat jou blog bijdraagt aan t zien van vollere vrouwen als modellen en rolmodellen. Ik ben t met je eens dat aan iedereen wel iets is waar iemand wel iets van vind. Het is maar net hoe je zelfvertrouwen is en hoe je daar mee omgaat. Het is mooi om te horen dat wat dat betreft jij goed in je vel zit!
Marije
mei 14, 2017Mooi geschreven Josine!
Fijne zondag, xx