waar te beginnen? Bekennen van mijn burnout

Al een paar dagen wil ik dit artikel schrijven, maar ik weet gewoon niet waar te beginnen? Mijn burnout bekennen, here goes

Ik hoor je al denken “nou gewoon bij het begin” maar zelf weet ik ook niet precies wat nu het begin is. Dus ik ga maar gewoon beginnen en kijk hoever ik kom en of het allemaal nog duidelijk is. Mijn hoofd is een zeef en tegelijkertijd denk ik aan alles tegelijk. Door mijn burnout staan alle tabjes staan open waardoor het overzicht kwijt is. In therapie heb ik geleerd dat iets hardop zeggen helpt, dus hier gaan we.

werkloos

Als je mijn blog al een tijdje volgt dan weet je dat ik werkloos ben, dit is sinds Augustus 2016. Veel van jullie reageerden super lief en ik kreeg een enorme boost van jullie reacties. Ik zou snel weer iets vinden en ik moest even genieten van de ‘vrije tijd’. Mocht je ooit werkloos zijn geweest en moest leunen op het UWV dan weet je dat het niet echt genieten is. Ondanks dat je echt veel meer vrije tijd hebt, heb je ook continue die onderliggende stress van werk vinden.

geen nieuwe baan voorlopig, wat dan wel?

Om eerlijk te zijn had ik verwacht inmiddels alles wel weer op de rit te hebben, een nieuwe baan en weer door te gaan zoals ik dat vroeger deed. Eind vorig jaar besefte ik me dat ik dat helemaal niet trek, een nieuwe baan. Er ging van alles door mijn hoofd, was ik te lui geworden? Was ik gewend geraakt aan dit leven zonder baan? Ook op mijn blog gebeurde niet wat ik had gehoopt. Dat nu ik er iets meer tijd voor had er miljoenen lezers zouden komen en ik misschien fulltime kon gaan bloggen. What was I thinking? 

naar de dokter

Wekenlang stelde ik het uit, dat doktersbezoek. Uiteindelijk maakte ik maar een afspraak, ik heb een nieuwe huisarts dus wat had ik te verliezen want hij kent me toch niet (echt). Ik maakte de eerste afspraak ’s morgenvroeg en daar zat ik dan, mijn verhaal te doen. In het kort: “ik kom er niet meer zelf uit en ik weet niet hoe ik dit op kan lossen”. Dat ene zinnetje maakt me nog steeds verdrietig. Dit ben ik toch niet? Ik was nooit zo. Ik kan ALLES oplossen, altijd. What the fuck happened? 

een bekentenis

Het voelt als een bekentenis. Iets wat volledig vreemd voor me is en toch uit mijn mond komt. Ik ben nogal een controle freak en ik hou ervan om alles zelf op te lossen. Zelden heb ik hulp nodig en wanneer wel, dan heb ik ook geen moeite om dat aan te geven. Op naar de huisarts en kijken of hij er wel wat van kan maken. In de 5 minuten waarin ik mijn verhaal deed bij de huisarts stonden nog net niet zijn haren achterover van de vele woorden die ik in die tijd propte om alles te vertellen.

Voor hem was het direct duidelijk, maar ik zag het niet. Nooit hoefde ik zo naar mezelf te kijken want alles loste zich uiteindelijk op. Ik zette mezelf opzij en ging door; overwerken, over mijn grenzen gaan of mezelf opzij zetten voor ‘het goede doel’ maar die energie was op, uitverkocht. Ik kon niet meer maar zag het zelf niet.

adem in, adem uit

Ik dacht, we hebben 10 minuten in dit gesprek, we gaan ervoor. Gelukkig nam de huisarts zijn tijd en begon met het allerbelangrijkste: ”misschien moet je ook eens ademhalen als je praat”. Natuurlijk moest ik ontzettend lachen en zo ging het gesprek voort. Zo ben ik toch gewoon? Hij verwees me door naar een psycholoog om met therapie te starten. Wat? Ja echt. Nou een ding kan ik jullie wel vertellen, ook met mijn psyche ben ik helemaal on trend! Het is dus toch zover gekomen, op naar het gekkenhuis met de rest van al mijn leeftijdgenoten. En nu dan serieus; ik begreep wel wat hij bedoelde maar ik wilde het niet geloven. Een burnout, ik?

trend

Ja, laten we eerlijk zijn. We zijn allemaal gedrild om te studeren, om carrière te maken. Zelfs om wanneer je voor A hebt geleerd, je ‘gewoon even’ je bedrijf start in B en nog succesvol wordt ook. Hoeveel verhalen lezen we daar niet over? En oh ja, hoeveel verhalen horen we niet over de mensen die midden 30 zijn en dus een burnout hebben, psychische klachten ontwikkelen of gewoonweg depressief zijn? Therapie is inmiddels gewoon normaal maar ik vind het doodeng. De druk is hoog en ook wat we van onszelf vragen. Die trend is dus best logisch al had ik dit nooit aan zien komen.

quarter life crisis

Deze term gebruik ik eigenlijk al een paar jaar, vind ik namelijk erg slaan op onze generatie; quarter life crisis. Je bent nog niet op de helft (hoop ik dan) maar je bent toch al kapot van al dat harde werken en stress. Althans, zo heb ik het ervaren. Ik heb me de bulten gewerkt, jarenlang en het resultaat? Ik zit thuis op de bank en naast dat mijn hard-werkende-hart leeg is, is mijn bankrekening dat ook. Waar doe je het dan voor je? Nou niet voor mijn bazen van mijn vorige banen hoor, voor mezelf. Hoe idioot is dat? Ik weet het! Jammer dat een burnout nodig is om je eigen leven te gaan leven.

de tijd vliegt

De opmerking time flies when you’re having fun is niet geheel van toepassing, want ook zonder lol vliegt die voorbij. Zo heb ik dus weken gedaan om die afspraak met de huisarts te maken, maar zo ook met de psycholoog om. te starten met passende therapie. Ik wil er eigenlijk nog steeds niet aan geloven, maar ik maakte een afspraak. December zat helemaal vol, en zo rond Blue Monday kon ik terecht. Hoe ironisch. Ik ging en dat was de moeilijkste eerste stap die ik sinds tijden heb moeten maken. Hopelijk brengt zij me wat ik nodig heb.

lees ook: januari 2021, zo voorkom ik een terugval

en nu?

Ik heb geen idee! Sinds ik het hardop zeg, mensen vertel en het zelf stiekem aan het accepteren ben lijkt het alleen maar slechter te gaan. Niet zozeer met mij hoor, ik sport weer 1-2 keer per week en ik eet gezond en voel me daardoor lichamelijk een stuk fitter. Alleen zodra ik aan werken denk, dan gaat het mis. Dan raak ik in (lichte) paniek en weet ik het allemaal niet meer. De baan die ik altijd heb gehad is niet mogelijk part time, mijn blog is niet genoeg om van te leven en dan? Daar zit je dan met je HBO diploma, lekker gekaderd op de bank.

lees tip: Spiritually Sassy; omdat je het waard bent om je leven te leven zoals je dat wilt

klaar er mee

Ondanks dit alles ben ik een positief ingesteld persoon, maar ook vrij ongeduldig in dit soort dingen. Ik had dus gehoopt met een paar maanden babbelen met een therapeut dat het wel klaar zou zijn. Maar om de wijze woorden van mijn therapeut te herhalen ”iets wat zich al ruim vijf jaar afspeelt is niet in een paar weken opgelost”. Het tijd geven vind ik dan ook zo’n vaag begrip, maar over een tijdje (haha) zal ik hier wel op terug kijken en denken oh dus dat was het. Ik hoop het maar, mag dat morgen al zijn? Die onzekerheid is ook iets waar ik maar moeilijk mee om kan gaan. Soms voelt het zo doelloos.

blog vs. werk

Mijn blog is een uit-de-hand-gelopen hobby die ik altijd heb gedaan naast mijn (meer dan) fulltime baan. Ik zag het als een manier om andere mensen te bereiken met mijn positiviteit en het leren accepteren van jezelf zoals je bent. Nooit had ik gedacht dat het tot zoiets groots uit zou groeien. Toch, mijn blog loopt ook erg goed maar er geld aan verdienen zodat je er van kunt leven is een stuk lastiger dan je denkt. Schrijven wanneer ik zelf wel zonder zware deadlines is op dit moment gezonder voor mij en mijn mindset. Niks moeten en alleen focussen op dingen waar ik blij van wordt, zonder druk. Als ik door mijn burnout heel wil dan zal ik moeten erkennen dat ik al veel teveel van mezelf moet.

lees ook: de eerste outfit post waar ik echt mezelf weer voelde

waar een Wille is, is een weg

De grap van de eeuw, die natuurlijk slaat op mijn eigen achternaam en waar ik trouw in geloof! Terwijl ik therapeutisch me suf lees aan allerlei blogs, lekkere recepten en mooie verhalen ben ik natuurlijk ook bezig met wat ik in de toekomst wil. Dat verspringt dagelijks kan ik je vertellen, maar er zit wel een rode draad in. De mode geef ik niet op, daar gaat mijn hart sneller van kloppen. Wat het dan wel wordt, dat weet ik dus nog niet. Maar ik kom er wel, het heeft even… je raadt het al: tijd nodig! Hoe lang zal mijn burnout duren, who knows maar ik ga voor herstel.

lees tip:

herkenbaar? Ik hoor veel verhalen van anderen die ook een burnout hebben (meegemaakt). Bedankt voor jullie lieve woorden!