Het dagboek van een werkeloze workaholic: werkeloos druk kun je op twee manieren opvatten

Het plan was om elke maand een persoonlijk blog te schrijven, over wat er in me omgaat, wat ik allemaal doe en wat me bezig houd. Dit is me niet gelukt. Letterlijk, het lukte me gewoon niet! Niet eens omdat ik bang was dat het jullie niet zou interesseren, want ach, dan heb ik toch een minder goed gelezen post? Het is mijn blog, mijn verhaal. Is dat echt wel zo?

geen echte baan

Ik zal bij het begin beginnen. Een jaar heb ik met veel passie en plezier gewerkt bij het modemerk DIDI. Wat een periode van zes weken zou zijn, werd uiteindelijk een baan van een jaar. Per 1 Augustus ben ik uit dienst en dus werkeloos, maar mis de mensen en het bedrijf nog steeds. Misschien was dat ook wel de reden waarom een persoonlijk verhaal moeilijk te schrijven is? Gevoelend. Ieks!

baan

Natuurlijk ben ik op zoek naar een andere leuke baan. Iets wat bij mij past. Van mij zijn er niet zoveel, en dan bedoel ik mijn functie. Dus de banen zijn ook schaars. Voor de mensen die me pas sinds kort volgen, ik ben Product Developer & pasvorm deskundige van beroep voor dameskleding. Eigenlijk doe ik alles behalve ontwerpen; ik volg alles op van de designers. Van stofjes en stiksels, tot aan inkoopsprijzen en leveranciers.

werkeloos druk

Sinds ik thuis zit heb ik geen moment stil gezeten. Zelfs toen de mussen van het dak vielen, was ik nog druk bezig, want er moest nog zoveel gebeuren. Terwijl ik dit schrijf verklaar ik mezelf ook voor gek! Waarom eigenlijk? Waarom ben ik zo’n workaholic. Is het de druk die ik mezelf of leg, of ben ik daadwerkelijk heel druk met alles wat ik doe? Het blijft nog steeds een vraag voor me. Op een dag komt er vast een antwoord.

Tja, ik moet bekennen dat ik dit een sterke quote vind “everything happens for a reason”. Misschien ben ik wel te ongeduldig, maar eh wat is die reden dan? Ooit begon ik mijn blog, toen ik werkeloos werd en schreef er -op aandringen van het UWV- een heel bedrijfsplan om heen. Toen was het geen blog overigens, maar een online magazine. Dat terzijde. Het voelt deze keer totaal anders. Het voelt niet meer als de bezigheidstherapie van toen. Als een nieuwe uit-de-hand-gelopen hobby die ik het toen noemde. Het voelt nu als vreemd. Vreemd dat ik zo druk ben en toch niks doe. Of beter gezegd: niks bereik.

tijdsbesef

In de zomermaanden ging het nog wel goed. Enkele dagen vond ik dat ik wel eventjes wat leuks mocht doen, een middagje strand met mijn neefje, een lunch met een vriendin of gewoon even winkelen een paar uurtjes. Ik moet nog zoveel doen, eindelijk eens die ramen lappen, de berging uitmesten enzovoort. Idioot toch? De tijd vervaagt langzaam, ik maak lange dagen want ik ga laat naar bed, maar uitslapen, nee dat kan niet. Bijtijds op, wat overigens elke dag een ander tijdstip is. Ritme ontbreekt.

positief blijven

Soms is het best lastig om positief te blijven denken als je de hele dag tegen jezelf aan lult. Als alle bloggers die je online volgt het altijd maar leuk hebben en leuke dingen doen. Ik ben ontzettend trots op wat ik heb bereikt, maar wil altijd meer, beter, goededer. De ironie is dat toen ik full time werkte ik altijd dacht dat het geweldig zou zijn als je full time kunt bloggen, heerlijk. Ik vergat even dat ik in Nederland woon, waar iedereen verwacht dat je voor een gratis nagellakje een blog schrijft. Daar kan ik de supermarkt niet van betalen? Daarnaast nog regelmatig solliciteren, want ja, die ideale baan moet toch ergens te vinden zijn?

pauze

Ondertussen blijf ik nog steeds druk, maar hopelijk wordt dat in mijn hoofd iets rustiger. Niet alles moeten is iets waar ik aan ga werken. Vaker nee zeggen, maar ook meer leuke dingen doen. Mijn plannen en doelen loslaten zal lastig worden, ik denk continue. Daar bestaat helaas geen knop voor. Om technische redenen zal ik dus een paar dagen niets posten. Je vind me vast wel online hoor, maar even geen blogjes van mijn kant. Ergens volgende week zie je me wel weer!