De mussen vallen van het dak, dus dat betekent blote benen en bikini’s maar ook onzekerheden

Voor sommige vrouwen is dit de vreselijkste tijd van het jaar. Niet omdat ze niet van de zon houden, maar omdat ze niet van zichzelf houden. Misschien geldt het zelfs wel voor sommige mannen, maar die hoor ik er zelden over. Ik vind dat jammer maar begrijp het tegelijkertijd maar al te goed. Gelukkig val ik niet onder deze categorie maar dat betekent niet dat ik niet mijn onzekere momenten heb. Laat ik mijn ervaringen van dit weekend eens met jullie delen. A day in life met Josine naar het strand.

zonnig lang weekend

Wat heb ik genoten van het lange weekend. Ik heb dan ook echt niets gedaan en alleen maar genoten van het lekkere weer. Nou ja, op dit blog schrijven na dan, maar dat vind ik ook erg leuk om te doen. Heb je ook genoten van de zon? We begonnen rustig aan, want donderdag was het nog niet bloedje heet. We gingen naar Noordwijk om te ontbijten, maar door alles wat we nog moesten doen werd het lunch. Ook leuk en vooral erg lekker. Zeebriesje, zon en een heerlijk muziekje op de achtergrond. Volg je me al op instagram, dan had je deze al voorbij zien komen, mijn outfit van afgelopen donderdag.

Vrijdag en zaterdag was het nog warmer en we gingen beide ochtenden naar Zandvoort. Vroeg erheen en bijtijds weer terug, dan heb je geen last van file en beperk je de kans op verbranden een beetje. Ik hou eigenlijk helemaal niet van het strand, maar niet om de reden die je zou denken. Want oh wat vind ik zand toch vreselijk. Het zit overal en plakt. Wat doe je dan op het strand? Het is een soort haat liefde verhouding, want ik geniet er wel van. Dennis vind het ook geweldig en gaat ook altijd even zwemmen, bikkel. Ik ga niet verder dan pootje baden tot mijn heupen, te koud!

kijken & bekeken worden

Wat me altijd opvalt op het strand is dat iedereen elkaar bekijkt. Natuurlijk kijken mensen ook naar mij. Of moet ik zeggen: juist naar mij? Ik weet het niet. Er zijn dagen dat ik dat denk maar dan bedenk ik me weer dat ik zelf ook constant om me heen kijk. Hoe mensen eruit zien, wat voor (bad)kleding ze dragen, wat ze aan het doen zijn, enzovoort. Het is toch gewoon leuk om te doen? Lezen in een boekje is niet altijd mijn ding en staren op een beeldscherm in de zon vind ik vreselijk. Mijn omgeving is mijn entertainment. Naar mensen kijken betekent namelijk niet dat je ze beoordeeld, of veroordeeld.

onzeker

Nu kom ik een heel eind met mijn zelfverzekerdheid maar het strand is toch wel mijn zwaktepunt. De voornaamste reden is niet mijn figuur overigens. Ik kan niet goed tegen de hitte, ik krijg altijd barstende hoofdpijn en ik weet nooit precies wanneer. Het kan snel zijn, maar soms duurt het een paar uur voordat het inslaat en ook altijd heftig, inclusief vlekken voor mijn ogen. Een paracetamol werkt dan niet en ondanks ik liters water drink, het komt altijd. Verkoeling zoeken is dus een must, dus op en neer naar het water hobbelen zal ik wel moeten. Naast zand vind ik de zee ook doodeng, maar pootjebaden kan geen kwaad. Ik werd geïnspireerd om dit blog te schrijven door een quote van Mayra op instagram:

Terwijl we uit het water kwamen en terug liepen naar onze bedjes, zag ik een groepje mensen kijken en praten. Hadden ze het over mij? Over ons? Het viel op. De mensen zelf had ik al snel geanalyseerd, ik besloot iets langzamer te lopen toen we eenmaal bij hun bedjes waren. Ik stopte zelfs eventjes en zwaaide toen ik wegliep. Ik zei tegen mijn prachtig mooie nichtje: if they’re going to stare, better make it worth their while. Het was haar niet eens opgevallen, en daar zei ze het “wie zegt dat ze het over jou hadden. Misschien ging het wel over mij. Of Dennis.” Ze had gelijk, misschien hadden die mensen het wel over ons, maar was het heel positief? Of hadden ze het over iets heel anders en keken ze alleen naar ons omdat we voorbij lopend wild waren. Voor anderen denken is het stomste wat je kunt doen en toch deed ik dat.

khaki tankini

de ironie

Het deed me helemaal niks, dat die mensen zo deden (dan wel of niet over mij) dus waarom maakte ik me zo druk? Het grappige is, dat ik dit altijd tegen anderen zeg. En het is ook echt zo! Misschien kwam de oude vorm van zelfbescherming kwam naar boven, wanneer je zelf iets aankaart lijkt het minder erg? Uiteraard ben ik ook onzeker over mijn figuur wanneer ik over het strand loop. News flash: dat is zo ongeveer iedereen. Kijk maar, en kijk goed: je ziet iemand die blij is met het hier en nu. Die niet bezig is om haar buik in te houden en alles te verhullen. Nee. Ik loop van en naar het water en geniet (nou ja..) van de koude Noordzee tussen mijn tenen. Heerlijk verkoelend. Ook dat mooie, perfecte nichtje van mij. Ze vertelde hoe zij hetzelfde ervaart, hoe ook zij met maat 38 het gevoel heeft aangestaard te worden. Soms lijkt het gewoon tussen onze oren te zitten en geven we ons figuur daar de schuld van.

trots

Het moraal van dit verhaal is dat ik eigenlijk heel trots ben op mezelf. Ja, dat zeg ik gewoon! Vorige week deelde ik al mee op mijn Facebook pagina dat ik zonder na te denken een jurkje aan deed, met blote benen. Ik heb zelf helemaal geen problemen met blote benen, maar wel dat ze nog zo bleek zijn. Elk jaar twijfel ik even en nu heb ik er geen seconde aan gedacht. Zo ook met deze dagen op het strand, waar ik mij ondanks de hitte (en hoofdpijn) op mijn gemak voelde ik mijn zwemkleding. Dik ben ik toch wel, waarom zou ik me dan verstoppen? Ja ik gebruik zelf regelmatig het woord dik. Het groepje mensen heeft mij niks misdaan, ik dacht misschien van wel, maar zeker is het niet. Hopelijk zullen jullie je ook realiseren dat je je eigen leven leeft, geniet er van, elke seconde en maak je niet druk over wat anderen denken.

hoe heb jij genoten van dit heerlijke weer?