Onze eerste vakantie met Charlotte naar de Oostenrijkse Alpen, op wintersport. Spannend, intensief, leuk, frustrerend, gezellig en meer! Ik maakte een weekvlog van onze reis

Wij hebben altijd gezegd, dat als we ooit kinderen zouden krijgen, we ons best zouden doen om alles met ze te ondernemen. Tijdens mijn zwangerschap maakten we plannen, maar omdat we ook realistisch zijn hadden we nog niks geboekt. Eerst maar eens kijken wat voor kindje we krijgen, hoe ze is en of wij überhaupt op vakantie willen met een baby. Zo’n klein mensje op de wereld zetten is pittig, maar daarna is het nog harder werken. En misschien nog wel belangrijker: non-stop. Charlotte blijkt een ontzettend zoet kindje te zijn en -zover ik kan beoordelen- ook heel makkelijk. We hadden er alle vertrouwen in, dus boekten we een last minute naar de sneeuw.

lees ook: alles over vliegen met een baby

bekijk hier de weekvlog

Vergeet je niet te abonneren op mijn kanaal, dan zie je de volgende vlogs ook voorbij komen!

op pad, wintersport

Het plan was om midden februari een weekend weg te gaan met familie, maar dat ging niet door. Dennis wilde al een hele tijd op wintersport en dus besloten we te gaan. Ik moet eerlijk bekennen, met enige tegenzin. Of misschien is dat niet het goede woord, ik vond het gewoon erg spannend en wist niet wat ik moest verwachten. Vol goede moed gingen we op zoek naar een geschikte accommodatie. Dat bleek nog knap lastig! We konden alleen weg in de carnavalsweek, dat is de duurste week van het jaar maar ook de drukste. Er was nog maar weinig beschikbaar. Uiteindelijk hebben we drie dagen voor vertrek geboekt, wat nog enige dilemma’s met zich mee bracht.

“shit, een kind heeft natuurlijk ook een paspoort nodig!”

Dennis moest me even over de streep halen maar we hadden geboekt. Enthousiast maakten we de plannen, want alles pakken drie dagen voor vertrek is niet nieuw voor ons. Wel met baby! En toen ’s avonds na het eten bedacht ik me opeens, “shit, een kind heeft natuurlijk ook een paspoort nodig!”. Je zou het met de huidige open grenzen kunnen riskeren, maar ik ben niet zo. Ik hou me graag aan de regels en zeker met dit soort dingen. Dus ik bekeek online de opties en het enige wat nog mogelijk was: een spoed paspoort. Dit kostte €50,- extra, dat moest dan maar. De volgende ochtend gingen we naar de fotowinkel waar we pasfoto’s lieten maken en vervolgens door naar het gemeentehuis. Binnenkort schrijf ik een blog over vakantie met kids en waar je op moet letten, als ervaringsdeskundige haha!

Toen dat paspoort eenmaal geregeld was, had ik weer tijd om me ongerust te maken over de reis. Elke twee uur stoppen is echt veel, op een reis van 950 km. We besloten vrijdagavond te gaan rijden, enkele uurtjes en dan onderweg te blijven slapen. Zo blijft Charlotte in haar eigen ritme en hoopten we de drukte voor te zijn. De eerste overnachting ging zo ontzettend goed dat ik met enthousiasme zaterdag weer de auto in stapte. Tot einde van de dag ging alles goed. Charlotte ging huilen toen we de parkeerplaats van het tankstation af wilde rijden en dus konden we nog stoppen, het bleek een dwarszittend boertje. En weer door. Even na de grensovergang was het ontzettend druk, we reden stapvoets en Charlotte begon keihard te krijsen, vanuit het niks.

“de brandweer had deze afgesloten en we moesten door. Mijn moederhart brak.”

Wat nu? De eerste afslag gaan we eraf. Dat was geen optie, de brandweer had deze afgesloten en we moesten door. Mijn moederhart brak. Weloverwogen besloten we dat ik achterstevoren ging zitten op de bijrijdersstoel om zo Charlotte te troosten. We reden stapvoets en er was voorlopig geen afslag te bekennen, achteraf zou dat nog drie kwartier duren. Ik suste haar een tijd lang en ze viel eindelijk in slaap. Vanaf dat moment was ik helemaal op. Moe van de reis, last van mijn lichaam van het zitten in dezelfde houding en last van mijn litteken van de keizersnede. Al met al hadden we er alsnog heel lang over gedaan door alle stops en kwamen we uiteindelijk na 20 uur aan in het hotel waar we nog net mee konden eten.

vreselijke hotelkamer maakte plaats voor ruimte

Klaar met eten kregen we de sleutel naar onze kamer. Dennis laadde alle spullen uit en we gingen naar boven. De kamer was ontzettend klein! Met het babybedje erbij uit het jaar kruik, konden we amper lopen in de kamer. Er waren gigantische kledingkasten met alleen hangruimte. Niet handig met twee koffers vol lig-kleding! Dat de kamer verouderd was, dat wisten we van te voren. Het reisbureau had dat namelijk niet vermeld maar we zagen het op de website en gingen van het ergste uit. Wat ik niet had verwacht is het vieze, oude baby bedje. Ik tilde het matras op en het zat vol gore vocht vlekken. Erop lag een soort dekmatrasje of molton, ik denk van ruim 20 jaar oud en minstens net zo vies als het matras. Nog meer tranen vloeiden en met een boel agressie zette ik het bedje buiten op de gang. Charlotte heeft geslapen in de reiswieg naast het bed.

“Nog meer tranen vloeiden en met een boel agressie zette ik het bedje buiten op de gang.” 

De volgende ochtend sprak ik de dame des huizes er op aan. Ze keek me verbaasd aan en leek van niks te weten. Ik liet haar de foto’s zien van het bedje en vroeg haar in mijn mooiste Duits “zou u hier zelf wel in slapen?”. Ze was stomverbaasd en begon met uitleggen dat het reisbureau een tweepersoonskamer had geboekt en geen informatie had doorgegeven over een baby. Pas toen we binnenkwamen zagen ze Charlotte en heeft iemand even snel een bedje tevoorschijn getoverd. Het oude bedje, wat niet meer gebruikt wordt, bleek achteraf een foutje dus. Na veel geklaag -van ons beiden, want ook zij was genept door het reisbureau- kregen we het voor elkaar dat we een andere kamer kregen.

op vakantie met een peuter? Lees de tips van Jamey!

We moesten flink bijbetalen voor een nieuwe, gerenoveerde kamer. Tot een collega aankwam en zei dat er een ruime, oude kamer over was maar dat het slot gemaakt moest worden. Prima! We eindigden in een fijne kamer met een zee van ruimte, een heerlijk balkon en gigantische kasten met planken. Nooit heb ik die planken zo gewaardeerd als die week! Het slot was werkelijk binnen een half uur gemaakt dus dat bleek ook geen probleem. Alleen was de kamer dus verouderd qua interieur, maar het was spik en span. Net als het nieuwe baby bedje wat we kregen. Zo fijn, eindelijk kon onze vakantie goed beginnen.

onze eerste vakantie met z’n drietjes

De week is voorbij gevlogen. We hebben heerlijke dagen gehad met stralende zon, waarbij ik op het terras vertoefde samen met Charlotte terwijl Dennis de berg op ging. Vanwege mijn keizersnede wilde ik nog niet gaan skiën, het leek me te riskant. Ook moest ik dan in mijn eentje, zodat Dennis op Charlotte kon passen en dat leek me niet verstandig. Ik heb het wel gemist hoor, maar gelukkig houdt zo’n baby je te druk om er stil bij te staan. Lekker buiten zijn, ontbijt en diner wat elke dag klaar staat en quality time met z’n drieën was zo fijn!

We hielden Charlotte’s ritme van de avond en nacht er in waardoor zij het ontzettend goed deed. Ze was net zo zoet en lief als ze thuis is. ’s Avonds ging ze mee naar het diner, in de reiswieg. Daar lag ze dan in te spelen, of op een kleedje bij ons op de bank. Rond 19:30 uur gaat ze slapen tot middernacht. Dan voeden we haar en slaapt ze tot de volgende ochtend 6:00 uur ongeveer. Dan lekker voeden, kroelen, knuffelen en wassen en aankleden. Ook dan ging ze mee naar het ontbijt in de wagen. Overdag wisselt ze van ritme en ik pas me daar op aan. De ene dag sliep ze overdag even in d’r bedje en gingen we ’s middags op pad, maar soms ook de hele dag. Ze sliep heerlijk in die Alpen-lucht en wandelen is voor mij ook goed.

Er waren gelukkig een heleboel gelukzalige momentjes. Heerlijk een drankje drinken op ons zonnige balkon. De eerste keer in de skilift met Charlotte, ondanks dat ze er helemaal niks van mee heeft gekregen want die lag heerlijk te slapen. Een uitstapje naar Italië omdat het te hard sneeuwde om te boarden voor Dennis. Het bleek vlakbij, er was alleen niks te beleven dus dan maar taartjes eten! Ook de poging tot winkelen mislukte, we reden naar Landeck maar dat bleek niks te zijn. Wel aldaar heerlijk gewandeld in de zon en lekker geluncht. Zo hebben we van elke dag een leuke dag gemaakt! De terugreis waren we al iets meer ‘getraind’ en ging erg goed met ons drietjes. De reis duurde door de vele files zo’n 16 uur maar uiteindelijk veilig thuis.

“memories last a lifetime” 

lees ook: de leukste plussize ski & snowboardkleding

lees ook: mijn nieuwe skipak, een plussize ski overall