Wat vliegt de tijd, inmiddels ben ik ruim 35 weken in verwachting en zijn dit de laatste loodjes. Hoe gaat het tot nu toe?

Voor diegene die net als ik heel snel die weken door vier gaan delen, om te weten in welke maand van de negen ik zit: maand 8! Ik vond dat altijd zo vreemd, dat zwangere vrouwen praten over weken in plaats van maanden. Dat komt omdat een zwangerschap gemiddeld 40 weken duurt en dat is net even iets anders dan 9 maanden. Ik heb dus nog zo’n vijf weken te gaan vanaf nu, dus het einde is in zicht. Een ontzettend spannende tijd, waarvan de voorgaande weken voorbij gevlogen zijn. Hoe heb ik het tot nu ervaren en gaat alles zoals ik had verwacht?

reïntegreren en ziek, geen goede combinatie

We waren vrij laat met het naar buiten brengen van de zwangerschap, zo rond de 15de week. Dit was omdat ik tot voor die tijd zo ontzettend ziek ben geweest en mijn wereld eigenlijk stil stond. Er gebeurde weinig op mijn blog, ik had geen puf om artikelen te schrijven. Momenteel zit ik nog in de ziektewet vanwege mijn burn out en was net begonnen om mijn oude leven weer een beetje op te pakken. Ik was precies in deze periode begonnen met een herintegratie project vanuit het UWV waarbij ik part time werkte. Gelukkig kreeg ik veel vrijheid daar en kreeg ik flexibele werktijden, waardoor ik regelmatig kon slapen en aansterken tussendoor. Wanneer ik het zo opschrijf klinkt het allemaal zo idioot, hoe het allemaal verlopen is! Maar ik wilde deze kans voor mijn toekomst niet laten lopen.

De wereld om ons heen was op de hoogte van onze zwangerschap rondom het begin van de tweede trimester, wat betekent dat ik inmiddels in al in de vierde maand zat. Ik ging me een stuk beter voelen en langzaam kon ik weer veel meer, de middag dutjes waren niet meer nodig en ook eten ging weer redelijk. Ook bouwde ik mijn medicijnen af die ik slikte en probeerde het normale leven weer op te pakken. Ik had grootse plannen wat ik allemaal wilde doen en delen tijdens mijn zwangerschap. Elke keer stelde ik het weer uit en het heeft even geduurd voordat ik me realiseerde hoe dat kwam.

is ons kindje wel gezond?

Niet eerder heb ik hierover gesproken op mijn blog, maar de werkelijke reden waarom ik niet veel over mijn zwangerschap heb gedeeld is vanwege de zorgen om onze groeiende spruit. De medische echo die wordt uitgevoerd om te kijken of alles op en aan het kindje zit is met 20 weken, dat is dus halverwege de zwangerschap (met zo’n 5 maanden). Vanaf dit moment werden we verwezen naar het ziekenhuis, omdat mijn zwangerschap een medische indicatie heeft, zoals dat genoemd wordt. Het komt er eigenlijk op neer dat ik onder controle blijf in het ziekenhuis vanwege mijn overgewicht en de mogelijke risico’s.

lees ook: feiten & fabels over zwanger en overgewicht 

Dat klinkt heftiger dan het is, want na allerlei testen gedurende de weken daarop bleek dat alles oké was met mij. De verhoogde kans op zwangerschapssuiker bleef bij mij uit, mijn suikerwaardes zijn keurig. Ook de kans op verhoogde bloeddruk is bij mij niet aan de orde, deze is zelfs erg laag. Al met al dus geen reden tot paniek. Na de medische echo waarbij we ook het geslacht van ons kindje te horen kregen, hadden we ons eerste consult met de artsen om de echo door te nemen. Alles zag er keurig uit, alleen de buik is een stuk kleiner in verhouding tot al het andere wat iets is dat ze in de gaten moeten houden. Geen paniek dusver zeiden ze, maar mijn gevoel werkt(e) niet zo.

Pandora’s doos

We werden gevraagd om na 2 weken terug te komen voor een groei echo en consult, ook dat deden we. We kregen hetzelfde te horen als na de medische echo, alles is aan de kleine kant maar het buikje is nog kleiner. Met die informatie gingen we weg en besloten nog een drankje te doen in de zon op een terras. Toen ging de telefoon. Het ziekenhuis. Er werd gebeld om aan te geven dat er toch weer een extra groei echo over twee weken gemaakt moest worden. (Er moet namelijk minimaal 10-12 dagen tussen de echo’s zitten om groei te kunnen meten.) Ik was direct van slag en kon mijn tranen niet bedwingen. En toen, toen maakte ik de allergrootste fout van mijn hele zwangerschap: ik googelde wat de opties waren.

Iets wat ik werkelijk waar nooit doe, waar ik een hekel aan heb en wat ik altijd naar anderen roep niet te doen. Thuis dokteren en googlen! Nooit. Doen. En toch deed ik het. Je raad het al, er waren verschillende opties. Of er was niks aan de hand, of het was genetisch, of het was een actief kind waardoor het sneller buikvet verloor of, het was een syndroom. En dat alles op één of andere site. Mijn wereld stortte in en het was alsof ik Pandora’s doos had geopend. Direct had ik spijt. Ik wist dat ik het los moest laten, maar de angst voor een miskraam of een ongezond kindje groeide. Tot op de dag van vandaag speelt het nog steeds door mijn hoofd. Als ik dat moment kon terugdraaien, zou ik het direct doen.

abonnement op het ziekenhuis

Sindsdien zijn we elke twee weken terug gegaan naar het ziekenhuis voor een groei echo. Elke keer kregen we hetzelfde te horen; de baby groeit op een eigen curve maar is wel erg klein, met name het buikje. Mensen proberen me gerust te stellen “in ieder geval wel fijn dat ze het zo goed controleren” wordt er dan gezegd. In het begin dacht ik dat ook. Wat fijn dat we dan zo vaak ons kindje kunnen bewonderen, maar eigenlijk wilde ik niks liever horen dan “alles is goed, komt u maar weer terug wanneer de vliezen zijn gebroken”. Het ziekenhuis was er erg eerlijk in. Omdat ik toch al een medische indicatie heb en dit niet valt onder het standaard protocol, zijn ze extra alert en krijg je alle testen die er mogelijk zijn.

lees ook: krijgen we een jongen of een meisje?

Natuurlijk ben ik blij met onze gezondheidszorg, alles wordt ook nog eens vergoed en ik ben in goede handen. Daar ga ik vanuit. Alleen tussen mijn oren blijft het spoken, waardoor ik niet altijd de behoefte heb om alles te delen. De roze wolk, daar ben ik eigenlijk nooit op beland. Ik ben -nadat ik me beter ben gaan voelen- alleen maar bezig geweest met het afwachten van die echo’s. Allemaal onbewust. Hierdoor stond alles voor mij op een lager pitje en is er nog een heleboel niet geregeld ondanks dat de baby nu ieder moment kan komen. Dit was onze allerlaatste groei echo, ik ben de tel kwijt maar ik geloof echo nummer 12:

verwachtingen

Toen ik me eindelijk beter ging voelen had ik grootste plannen. Iedereen wist nu dat we in verwachting zijn en ik zat vol inspiratie. Toch kwam het niet uit me. Ik wilde leuke vlogs op gaan nemen, vertellen over mijn nieuw aangeschafte zwangerschapskleding. Wat ik allemaal van plan was tijdens mijn zwangerschap, of juist niet. Ik wilde alles met jullie delen, al was het als een soort dagboek voor mezelf “leuk voor later”. De ene week vloog voorbij en de volgende daarop op. Er kwam niks van vlogs. Er staan allerlei filmpjes op mijn apparaten van sporadische opnames, maar het is nooit online gekomen. Baal ik daar van? Ja, absoluut. Spijt, ik heb besloten dat niet te hebben want het gaat zoals het gaat.

kijk hier mijn 1e vlog terug over mijn zwangerschap

Inmiddels ben ik officieel met verlof en zit ik in de zwangerschapswet, die waarschijnlijk een professionelere naam heeft, maar je snapt me. We zijn bezig om de laatste hand te leggen aan het kamertje, wat zo goed als af is. Ook de wandelwagen komt een dezer dagen binnen, even als het autostoeltje. Voor je het weet zijn we ouders! Het is zo’n bizar idee. We zijn halverwege December uitgerekend, welke datum denk jij dat het wordt?

Ik lees over het algemeen geen blogs of website, heb alleen deze app waar ik af en toe naar de groei kijk. Ik vind het leuk om te weten hoe zwaar de rups zou zijn, geschat en wat er allemaal in die week ontwikkeld. Dit is de Zwangerschap+ app en is gratis te downloaden.

leuke momenten

Ondanks dat ik nooit op die wolk beland ben, geniet ik heus wel van de zwangerschap. Misschien iets minder dan anderen, maar misschien komt het ook omdat ik iets te nuchter ben? Natuurlijk hebben we ontzettend leuke momenten meegemaakt, zoals de eerste keer de baby voelen schoppen. Dit was al vrij vlot, zo ongeveer in de 16de week. Dennis kon het toen nog niet echt voelen, maar vrij snel erna wel. Inmiddels gaat mijn buik alle kanten op! Het officieel aannemen van ons kindje bij de gemeente, zodat het Mulder gaat heten heeft ook een mooie herinnering.

Ik heb een hekel aan surprise parties en toch was mijn baby shower een geweldige dag! Het was voor mij totaal onverwachts, want ik was heel goed belogen door Dennis en mijn familie. Op enkele meiden na waren echt al mijn vriendinnen er. Mijn zus had alles tot in de puntjes geregeld en het zag er allemaal geweldig uit. Daarnaast kreeg ik -nou ja, wij- belachelijke cadeaus, waar ik ontzettend dankbaar voor ben. Een dag waar ik met een grote glimlach op terugkijk.

In week 33 hebben we spontaan alsnog een pret echo laten maken en zelfs een 3D echo. Opeens kreeg ik de kriebels dat ik daar wel eens spijt van zou kunnen krijgen, als we dat niet deden. Dit kwam nadat ik de BabyWatcher had getest en dit graag ook wilde doen met familie. We hebben inmiddels wel 12 medische echo’s gehad, maar nooit iets in een gemoedelijke sfeer. Ik belde op donderdag en zaterdagochtend gingen we met familie naar Echowonder. Zowel Dennis als ik hadden het nooit verwacht, maar wat was dit leuk! Normaliter kan dit tot ongeveer 30 weken, maar de echoscopiste wilde het avontuur wel aan. Het was geweldig en ik ben zo blij dat we dat gedaan hebben!

lees ook: thuis echo’s maken met BabyWatcher

de laatste loodjes

Naar schatting hebben we nog een ruime maand te gaan en zijn dit echt de laatste loodjes. In korte tijd is mijn buik flink gegroeid. Schoenen en sokken aantrekken is echt een opgave en ook mijn voeten beginnen vocht vast te houden. Even boodschappen doen of de was betekent daarna even pauzeren. De nachten zijn een drama, nu al! En dat terwijl ik hoopte nog even van mijn slaapjes te kunnen genieten. Minimaal twee keer per nacht eruit om te plassen, maar ook vreselijke pijn aan de botten van mijn benen. Iets wat ik ook voor lief neem, hopelijk is het straks over en kan ik zeuren over de slapeloze nachten om andere redenen.

Nu alles een beetje vorm gaat krijgen, voel ik me er ook meer klaar voor. Al heb ik natuurlijk geen idee wat ik kan verwachten. Je hoort van iedereen dat elke bevalling anders is, zoiets kun je niet echt oefenen. Het leven met een baby in huis zal ook compleet nieuw voor ons zijn. Dat het kamertje bijna af is, de kleertjes in de wasmachine zitten en de box klaar staat geeft me een goed gevoel. Verder sta ik er vrij neutraal in en heb ik al mijn hoop gevestigd op de natuurlijke gang van zaken. Iets wat ik de afgelopen jaren heb geleerd is vertrouwen op mezelf, maar ook op de kracht van de natuur.