Van kleine baby tot bijdehante dreumes, Charlotte is één jaar. Tijd voor een update

De tijd is voorbij gevlogen! Dit schrijf ik in elke update, maar het is echt zo. Onze lieve kleine dochter is één jaar oud geworden. Ik kan het bijna niet geloven. Soms moet ik nog steeds met mijn ogen knipperen en dan denk ik “ja, dit kleine mensje hoort bij mij”. Want dat is ze echt, een klein mensje. Ik grap steeds dat ze eigenlijk nooit echt baby is geweest, kruipen met ruim vier maanden. Die alerte blik vanaf dag 1. Ze is een mensje met een eigen karakter en sterke wil. Of zoals ik altijd zeg, Wille-tje.

heftig half jaar

Het is een half jaar sinds de laatste update en in die periode is er veel gebeurd. Vanuit het niets kreeg ik een hevige rugpijn, wat echt heel erg heftig is met een baby van zeven maanden oud. Fysiek, maar ook mentaal. Een tijd lang heb ik me afgevraagd waarom mij dit moest overkomen. Ik vond (vind) het zo ontzettend oneerlijk, maar tijdens mijn burn out heb ik geleerd dat ik niet stil moet staan bij dat soort vragen. Een echt antwoord zal ik nooit krijgen.

Door alles wat er was gebeurd, kon ik niet meer werken en mijn contract liep af. Het ging steeds iets beter, tot ik op een dag zelf voor Charlotte kon zorgen. Ik vertel alles in detail in het artikel een half jaar met een hernia, mocht je het verloop willen lezen. Het goede nieuws is dus dat ik mijn meisje zelf kon verzorgen, iets wat me dolgelukkig maakte. En haar ook, denk ik zo. Ik genoot intens van alle momenten, haar vrolijke gezichtje zien als ze wakker werd, samen ontbijten, flesjes geven en spelen. Haar eigen willetje wat steeds sterker wordt, nemen we maar voor lief.

bewust genieten 2.0

Wanneer je niks meer kunt, mis je alles. Zodra je alles weer (een beetje) kunt, ben je alles weer vergeten en pak je het normale leven op. Na een paar weken merkte ik dat de paniek er in schoot, doordat ik geen inkomen had. Het UWV had namelijk besloten dat wanneer je je kind kunt wassen en aankleden, dan kun je ook werken. Nou niet dus, tot op de dag van vandaag kan ik nog geen hele dag op een zelfde stoel zitten. De paniek zorge ervoor dat ik alles half deed, ook de tijd met Charlotte. Ik merkte dat ik uit keek naar haar slaapjes, zodat ik verder kon.

Paniekvoetbal was het. Ik realiseerde het me na zo’n drie weken, toen Dennis en Charlotte lagen te rollenbollen op de grond. Ze gierde het uit, zoveel plezier had ze. Jaloers keek ik toe, ik kan dat niet, over de grond rollen en keten. En toen besefte ik het me; het maakt niet uit wat je doet, als je het maar écht doet. Bewuster genieten, zoals ik een half jaar geleden me had voorgenomen. De stress rondom inkomen ging daar niet mee weg, maar ik ging wel beter plannen. Wanneer ik met Charlotte ben, dan ben ik er helemaal. We gaan samen zitten voor het ontbijt en de lunch. Samen boodschappen doen, wandelen in het bos, of even het dorp in.

lees ook: Q&A eerlijk over het moederschap

van baby tot mensje

In het tweede half jaar is Charlotte van baby gegroeid tot een mini mensje. Het is zo wonderlijk. Gelukkig hebben we de foto’s nog, grap ik wel eens, want het is bijna niet te geloven! Inmiddels draagt ze maat 80, begint ze steeds gevarieerder te brabbelen en is ze dol op trap lopen. Ze staat al langere tijd los, ook loopt ze langs de bank en tafels, maar vrij lopen vindt ze nog spannend. Ach ja, rennen op een loopfiets en traplopen waarbij je steeds naar beneden kijkt is natuurlijk niet eng. Het maakt mij niet uit, alles op haar eigen tempo.

slaap kindje slaap

Slapen overdag is niet haar favoriete bezigheid. Dat is voor baby’s toch? Een tijd leek ze alleen tussendemiddag willen slapen, maar ze zit nog steeds op een ochtendslaapje en een einde dag slaapje. Ook mede omdat ze heel december ziek is geweest en echt haar slaapjes nodig had. Dit gaat alleen niet altijd even soepel en dus zitten we niet op een strak schema. Zoals we eigenlijk alles doen, we kijken naar haar behoefte.

Ze slaapt meestal tot 7:30 – 8:00 uur. Ze wordt soms wel wakker tussen 5 en 6 uur ’s morgens, maar dan zetten we het muziekje op en valt ze weer in slaap. Sinds haar geboorte hebben we haar nooit meteen uit bed gehaald als ze wakker werd. Ze werd rond de 7-8 maanden altijd rond half 6 wakker. Ten tijde van mijn hernia duurde het soms iets langer voor ik bij haar was, ik zette toen vaak het muziekje van de babyfoon aan om haar te kalmeren of entertainen. Een paar keer gebeurde het dat ze 10-15 minuten op me moest wachten. Lief zat ze te spelen in haar ledikantje met haar konijn, tot ik merkte dat ze weer was gaan liggen en gaan slapen. Ze werd dan rond half 8 wakker en helemaal blij. Dit zijn we toen bewust blijven doen en al snel sliep ze zo lang door.

eten is niet haar hobby, of toch wel?

Eerder deelde ik Charlotte’s eetschema met 9 maanden oud, wat inmiddels weer compleet anders is. Pap voor ontbijt vindt ze niet meer lekker, ook niet met wat fruit erdoor of andere combinaties. Een fles wilt ze sindskort ook niet meer altijd voor ontbijt. Het echte antwoord is dus: ik doe maar wat! Ze krijgt ’s morgens een boterham of yoghurt met fruit. In het weekend maken we een gebakken eitje of een suikervrije pannenkoek. Als lunch eet ze ook brood, maar omdat ik zelf geen brood-fan ben, geef ik haar soms ook warm eten of gevulde soep dippen met brood. Of een beetje van beide. Ook is ze dol op krentenbollen en gaat ze stuiteren van geluk als ze een mandarijn ziet.

Met het avondeten eet Charlotte meestal met ons mee, maar soms eten we iets wat niet echt past. Te gekruid, of onhandig te eten. Dan geven we haar vers gekookt eten of een potje. Ik was altijd van plan alles vers te blijven maken, maar de potjes van tegenwoordig zijn zonder toevoegingen, biologisch en gewoon prima. Ze smult er echt van, áls ze eet, en dat is toch het belangrijkste? Als ze slecht heeft gegeten krijgt ze na de maaltijd soms een toetje, Griekse yoghurt met een druppeltje diksap (smaakt als danoontje maar dan zonder al die suikers). Ze is er dol op!

Sinds een paar weken krijgt ze nog twee flessen per dag. We geven haar ’s morgens een fles of eentje voor het ochtendslaapje, die ze vaak wel drinkt. Ook eentje voor de nacht, maar die wilt ze niet altijd. Voor elke maaltijd nemen we echt de tijd, juist omdat ze zo weinig geeft om eten. We gaan er voor zitten, in alle rust. Hebben we daar geen tijd voor, dan nemen we het gewoon mee en geven het onderweg, wandelend in het bos, rijdend in de auto of waar dan ook. Eén ding probeer ik nooit te doen en dat is vechten om eten.

december ziekenboeg

De hele maand december was Charlotte ziek. Ik stond er eigenlijk niet zo bij stil, dat hoort toch met baby’s en winter? Eind november begon het met prikken, ziek en aanhankelijk erna. Daarop volgde de Vijfde Ziekte en flinke keelontsteking. Ik doe sinds haar geboorte mee aan onderzoek naar RS virus, met al dat gesnotter kwamen ook zij langs. Ja hoor, dat had ze ook. Flinke verkoudheid tussendoor en zelfs twee slapeloze nachten waarbij ze amper lucht kreeg op momenten. Doodeng, vermoeiend en intens! Daarop volgende een fikse oorontsteking; antibiotica en door. D’r verjaardag was de eerste rustige, fijne dag voor haar. Toeval bestaat niet!

road down memory lane, Charlotte’s eerste verjaardag

De afgelopen weken heb ik veel terug gedacht aan mijn zwangerschap en de bevalling. Aan de helse kraamweek en de hernia die daarna volgde. Hoe ik alles zo oneerlijk vond en waarom het mij moest overkomen. Toen ik begin december het ziekenhuis in liep, naar de eerste hulp, waar mijn oma lag, had ik het zwaar. In dit ziekenhuis is het leven van mijn dochter begonnen. Zou mijn oma nu sterven hier op dezelfde plek? De weken vlogen voorbij zonder dat ik het me realiseerde. Mijn verjaardag die ik perse wilde vieren, sloeg ik over. ’s Nachts sliep ik niet, Charlotte was vaak wakker en ik was zo oververmoeid dat ik steeds niet kon slapen. Elke keer dacht ik aan horror scenarios.

lees ook: 38 weken zwanger & mijn bevallingsverhaal

Mijn grens was bereikt. Dennis heeft verplicht kerstvakantie en dat gaf mij de hulp en rust die ik nodig had. Ik sliep meer en langzaam voelde ik me sterker worden. De verjaardag van Charlotte, waar ik nog over zal schrijven, was perfect. Alles was geregeld en er viel een last van mijn schouders. Het bevrijde gevoel doet me goed.

het nieuwe jaar in met een dreumes

Wist je dat ik al mijn hele leven een hekel heb aan oud & nieuw? Ik vind het zoiets onzinnigs. Een nieuw jaar inluiden is fijn, maar ik vind vuurwerk vreselijk! Sinds 2019 is daar verandering in gekomen. Op oudejaarsdag gingen we naar huis, sliep Charlotte voor het eerst in haar eigen wieg. Het nieuwe jaar luidde we met z’n drieën in, dansend met Charlotte tussen ons in, proostend met een last minute oliebol, champagne en bubbel limonade voor mij. Een prachtige herinnering, die ik nog altijd koester. De eerste oud & nieuw die perfect was! Dit jaar ligt Charlotte lekker te slapen en proosten wij op een nieuw jaar als gezin. En traditiegetrouw, op 1 januari langs mijn oma Louise.

volg je me al op instagram?