Wat vliegt de tijd? Charlotte is alweer twee maanden! Tijd voor een update over hoe onze eerste weken zijn verlopen. En, hoe gaat het nu?

Iedereen vraagt hoe het nu is en hoe wij het hebben zo met z’n drietjes. We zijn dol verliefd op Charlotte! Na een pittige start kunnen we nu steeds meer genieten van onze dochter. Dat heeft wel even geduurd helaas. De kraamtijd was niet bepaald genieten. Kraamtranen heb ik uitgevonden; tranen van puur geluk, maar ook van verdriet en frustratie door hoe alles is gelopen. Inmiddels is Charlotte twee maanden en ik kan me geen leven meer voorstellen zonder haar!

DE KRAAMTIJD

Helaas was mijn kraamtijd niet zo heel erg leuk, alles bij elkaar, Ik kijk er echt met een verdrietig gevoel op terug. Eerst natuurlijk een bevalling die totaal anders verliep dan gedacht. Die spoed keizersnede zorgde ervoor dat ik nóg minder mobiel was na de bevalling dan ik had ingeschat. We bleven drie dagen in het ziekenhuis, anders dan de geplande “drie uurtjes en weer wieberen” waar we ons op hadden ingesteld. Op oudejaarsdag mochten we naar huis. Gelukkig stond er meteen een kraamhulp op de stoep.

Lees ook: mijn bevalling, het hele verhaal

Het werd een magische Oud & Nieuw. Met om middernacht voor het eerst een toast met z’n drietjes. Charlotte in onze armen, een glas champagne voor Dennis en ik aan de Jillz 0%. Het eerste nachtje met z’n drietjes thuis vonden we zo spannend, maar ook heel mooi. Eindelijk was ze thuis en sliep Charlotte in d’r eigen wiegje.

De kraamhulp hielp ons op weg. Ik merkte dat ik het heel moeilijk vond om niks te doen. Sterker nog, om te vragen aan anderen om dingen te doen. Zeker wanneer er geen aanstalten wordt gemaakt om het te willen doen. Ik probeerde het los te laten maar had er moeite mee. In de weken ervoor softe ik alles met het idee dat de kleine elk moment geboren kon worden. Die laatste week met kerst was alles zo rommelig. Plus de kerstboom en al die leuke kerst cadeaus die ook weer een plekje moesten krijgen.. Het voelde rommelig aan en ik kon niks. Dan denk je, laat de boel de boel, maar ook met Charlotte verliep niet alles soepel.

Uiteindelijk kreeg ik drie verschillende kraamhulpen. Die ieder opnieuw het verhaal van de bevalling wilde weten, zodat ze me goed konden begeleiden. Maar ook wegwijs maken, elkaar leren kennen en ondertussen een ritme vinden met kleine Charlotte. Ik vond het nogal wat! Daarnaast heeft elke kraam een eigen manier van werken, waaruit later ook bleek dat niet iedereen de juiste regels volgde. Waardoor wij methodes aangeleerd hadden die we vervolgens moesten afleren en het op een andere manier mochten doen.

“het liep allemaal al zo anders en dan ook dat nog!”

Er waren best wat foutjes gemaakt wat mij ontzettend verdrietig maakte. Het liep allemaal al zo anders en dan ook dat nog! Ik kon dat er niet goed bij hebben. Ook had de kraamzorg bepaald dat ik geen verlenging nodig had, terwijl dit bijna standaard is na en keizersnede. Gelukkig was kraamhulp no. 2 ontzettend gevat en pakte het direct op! Ik kreeg verlenging, maar helaas was zij toe aan weekend waardoor we weer een andere kraamhulp kregen, gelukkig een prettige dame.

BORSTVOEDING PERIKELEN EN ONVERWACHTS ZIEKENHUISBEZOEK

Eenmaal uit het ziekenhuis zat ik met tranen in mijn ogen te voeden van de pijn. Ik moest beginnen met kolven, omdat de borstvoeding niet goed op gang kwam. Charlotte werd ondertussen bijgevoed waardoor ze rustiger werd. Toen de tweede kwaamhulp kwam, inmiddels dag 6, werden onze ogen geopend. Al die dagen deden we maar wat, half werk, als een kip zonder kop. Deze dame was ontzettend kortdaad en zorgde voor ritme. Ik kreeg direct borstrust, alleen kolven en Charlotte dronk deze melk uit de fles en daarnaast bijvoeding. Dit elke 2-3 uur, een paar dagen lang. Toen mijn borsten weer geheeld waren was het tijd voor de derde kraamhulp. Gelukkig hadden we met deze dame een klik.

“het was enorm moeilijk om die knop om te zetten, maar Charlotte was steeds zo van slag dat het wel moest”

Dag tien was aangebroken. De eerste dag dat Dennis weer was gaan werken en ik alleen thuis was. Ook vond ik een doosje tepelhoedjes die ik van te voren had gekocht en vergeten was. Dit bleek enorm te helpen. Het strakke regime was klaar, we konden nu eindelijk over op ‘voeden op vraag’ en volhouden, want dan zou de productie vanzelf op gang komen. En zo werden we achter gelaten: volg je gevoel en kijk naar je kind.  Ik kan je vertellen, na 4 verschillende verpleegkundige met wissel diensten in het ziekenhuis, drie kraamhulpen, en verschillende verloskundigen kun je je gevoel niet meer volgen. Alle informatie die op je af komt, adviezen en meningen van buitenaf. Het is zoveel, dat ik alleen nog rationeel kon denken en netjes alle punten afwerkte die me geleerd waren. Het was enorm moeilijk om die knop om te zetten, maar Charlotte was steeds zo van slag dat het wel moest. We besloten haar toch weer bij te voeden met kunstvoeding en ze werd rustiger.

Één van de beste tips die ik kreeg van de kraamhulp was “stel een ultimatum voor jezelf hoelang je borstvoeding op deze manier volhoud“. Ik besloot dat wanneer ik kribbig zou worden of geïrriteerd naar Charlotte dat dat mijn alarmbel zou zijn. Twee dagen later na alleen maar huilen en ontevredenheid was het zover tijdens het voeden. Ik irriteerde me en het was tijd om stappen te ondernemen. We belden de lactatie deskundige en de volgende dag stond ze op de stoep. Een lieve vrouw die me direct op mijn gemak stelde.

“ze adviseerde me langs een specialist te gaan voor een second opinion”

Samen gingen we voeden en gaf ze me tips. Ook deed ze een klein onderzoek naar Charlotte d’r mond. Haar tongriem bleek te kort waardoor ze zo slecht kon drinken en zoveel lucht hapte. Ze adviseerde me langs een specialist te gaan voor een second opinion die ook het klieven kon uitvoeren. Enkele dagen later gingen we naar het Rode Kruis ziekenhuis en werd ze geholpen. Sinds die dag legt ze perfect aan en heb ik geen tepelhoedje meer nodig gehad! Bijvoeden is tot de dag van vandaag nog steeds nodig, maar eigelijk is dat helemaal niet erg. Zo kan Dennis haar ook voeden en kunnen we het -enkele voedingen per dag- echt samen doen!

ALLES OP DE RIT, OF TOCH NIET?

Wanneer je denkt dat je dan alles een beetje op de rit hebt, dan dient het volgende zich aan. En zo zal het ook blijven, denk je het onder de knie te hebben en dan veranderd het weer. Een echte uitdaging, ofwel puzzel, zoals ik het steeds noem. Elke keer als het consultatie bureau zegt “kan ik nog ergens mee helpen” dan vraag ik zonder te lachen naar de handleiding.

Door het bijvoeden deed Charlotte het goed, ze groeide goed maar bleef erg wakker overdag. We hielden een focus op haar eet patroon, want ik had de hoop dat langzaam het bijvoeden niet meer nodig zou zijn. Het kolven na elke voeding had ik al snel opgegeven, dit was niet te doen. Na borstvoeding, kunst voeding, rusten en boeren, dan kolven, kon ik weer van voor af aan beginnen! In plaats van kolven liet ik Charlotte zo lang drinken als ze actief bleef. Die kleine anaconda hapte lekker door, haha! Maar dat slapen overdag, dat wilde niet goed lukken.

lees ook: zo ziet onze babykamer eruit

Je kunt veel zeggen over social media, maar dat heeft me toch echt gered! Door erover te praten met andere moeders en hun verhalen te lezen, werd me langzaam duidelijk dat Charlotte zichzelf wakker hield. Ze is zo actief en zwaait zo hard met d’r armen, dat ze zichzelf wakker houd. Als ik tip kreeg ik inbakeren, maar dat vond ik wat heftig onder de drie maanden vanwege de heupen en groei. Ik koos voor een middenweg, namelijk de puckabay. Hier ligt ze wel in opgesloten, maar kan ze zich nog redelijk vrij bewegen. Ik noem het haar dwangbuisje.

Sindsdien slaapt zo zoveel beter! Maar doordat ze eigenlijk op d’r handjes wilt sabbelen, net zoals ze deed in de buik, wordt ze geïrriteerd van d’r dwangbuisje. Dus het kwam op het punt dat we haar in slaap moesten sussen. Iets wat ik altijd heb gezegd niet te willen; het lijkt me gewoon niet nodig, Er is dan iets mis wat je op moet lossen, dat is mijn gedachtegang. Ook hier kwam de oplossing voor, een logisch ritme van de dag volgens het principe van Ria Blom. Het komt er op neer dat je kindje op redelijk vaste tijden voed, speelt en wakker op bed legt en zo leert om te slapen wanneer nodig. Er staat zo’n zes weken voor, maar al na enkele dagen leek het te werken. We zijn er nog lang niet, maar hebben wel ons zoete, lieve meisje terug!

Na zes weken zette we haar wiegje terug op d’r kamer om foto’s te maken. ’s Middags bracht ik haar naar bed, waarom niet daar, dacht ik. En sindsdien slaapt ze op haar eigen kamer. Iets waar ik trots op ben! Al zit ik nog steeds als een havik bovenop de babyfoon, we zijn er allemaal rustiger onder. Het blijft bijzonder, zo’n klein wezentje.

ROOSKLEURIGE TOEKOMST

Ik heb besloten om niet meer na te denken over hoe alles gelopen is. Het is verleden tijd en ik heb helemaal geen zin om al die negativiteit op te kroppen. Ons lieve kleine meisje is er en ze is prachtig en gezond, wat wil je nog meer? Op naar alle leuke momenten en fijne herinneringen. Nu moet ik ook zeggen dat Dennis mijn rots in de branding is. Wanneer ik het even niet trek ’s nachts dan helpt hij me, ondanks dat zijn wekker om half zes gaat. We zijn een echt team. En ja hoor, we kibbelen ook vaak genoeg. Of mopperen op elkaar wanneer een van ons teveel herrie maakt wanneer zij in slaap valt. Hoort er allemaal bij! Terwijl ik dit schrijf, zit ik aan de piste in Oostenrijk. Onze eerste vakantie met zijn drietjes! Zo spannend, zo eng en tegelijkertijd zo ontzettend fijn.

lees ook: ook mijn allereerste outfit post sinds de bevalling staat online, heb het gemist!