Mijn lijf is veranderd, niks zit me lekker. Douchen moet ik plannen en de deur uit zonder volledig uitgeruste tas is vragen om problemen. Ik kom nergens aan toe en het huishouden is oneindig; de identiteitscrisis van een nieuwe moeder

Alsof het nog niet genoeg is om voor het eerst moeder te worden en al die eerste keren mee te maken. Die dosis hormonen die je alle emoties tegelijk laten ervaren erbij opgeteld. Een kind wat eerder een toverbal is, dan een baby. Je knippert met je ogen en ze zijn weer veranderd. Gelukkig hebben we de foto’s nog, want ik was er maar deeltijd bij. Mentaal dan. Tussen het slaapgebrek, de never ending voedingen en luiers door, moet je je nieuwe leven een plekje geven. Dat verliep best op een natuurlijke wijze, alsof ze er altijd was geweest. Maar mezelf niet vergeten, dat vind ik toch wel 2.0 der volwassenheid hoor.

“het is gewoon fucking hard werken”

De gedachte “hoe doen al die ouders dat toch” is absoluut wel eens door mijn hoofd geschoten. Toen Charlotte net geboren was, dacht ik dat niet eens, toen begreep ik wel dat alles nog even moest wennen. Ik was er van overtuigd dat alles vanzelf op z’n plek zou vallen. Inmiddels een jaar later, waarin de zogenaamde negen maanden ‘af’ voorbij zij, ik hormoon-vrij zou moeten zijn en een normaal ritme heb. Toch is alles behalve normaal, het is gewoon fucking hard werken.

waarom heeft een dag maar 24 uur?

De tijd vliegt echt voorbij, dat zeg ik al steeds wanneer ik het over Charlotte hebt en hoe snel ze groeit. Maar ook over de dagelijkse gang van zaken, wanneer ik het bed sta te verschonen en het naar mijn idee toch echt eergisteren vrijdag was en ik het al gedaan had. Maar nee hoor, er is toch echt een hele week voorbij en we mogen weer. Niet eens te spreken over de was, die -gezien mijn wasverslaving- overuren draait. Al ben ik er wel wat makkelijker in geworden hoor.

Het hoéft ook niet allemaal af van mezelf, dat is wel iets wat ik geleerd heb tijdens de hernia. Maar een beetje ritme vind ik toch ook wel fijn, weten waar je aan toe bent. Na een burn out ken ik mijn eigen valkuilen en weet ik dat ik soms te perfectionistisch ben. Dat kan ik al redelijk relativeren. Ik lig ’s avonds niet meer wakker omdat iets niet gebeurd of gedaan is. Als het echt belangrijk is dan stuur ik mezelf een berichtje; zo kan ik het niet vergeten maar lig ik er niet over te stressen. Beste idee van mezelf ooit overigens.

De enige valkuil die ik maar niet schijn te kunnen tackelen is dat ik telkens denk “oh dit doe ik nog even snel tussendoor“. Doorgaans bestaat mijn dag daaruit, waardoor ik minder stil sta bij het hier en nu. Daardoor ga ik mezelf te snel voorbij en dat is verboden, ten strengste! Zo ruim ik de vaatwasser uit tijdens het tanden poetsen. Ik plan allerlei taken voor wanneer Charlotte slaapt; terwijl ik dan eigenlijk ook gewoon iets fijns voor mezelf zou moeten doen. Ik hang de was op wanneer ze ’s avonds naar bed gaat en wat huilt, dan kan ik haar in de gaten te houden en de tijd goed te benutten.

Telkens iets even snel doen, minder bewust, en de dag is voorbij gevlogen. Iets wat ik me had voorgenomen om niet meer te doen, maar het is lastig af te leren. Maar wanneer we samen zijn ben ik er echt. We eten samen, ik geniet van samen boekjes lezen, knuffelen en stoeien. Bewust samen dingen doen; al moet ik mezelf daar soms wel op attenderen.

“wanneer ik dan de kans krijg om iets voor mezelf te doen, dan mis ik haar”

Oh en nog zoiets geks, ik verlang soms zo naar even een momentje voor mezelf. Of eens lekker te kunnen douchen op mijn eigen tempo; Charlotte slaapt naast de badkamer dus vanwege geluid is dat een dingetje. Of uitslapen. Op de bank hangen, met alles rondslingerend. Iets wat gevallen is gewoon laten liggen en niet het traphekje hermetisch afzegelen. Maar wanneer ik dan de kans krijg om iets voor mezelf te doen, dan mis ik haar. Nou dan kan ik mezelf wel helemaal voor mijn kop slaan. Make up your mind woman!

mijn tips: moet ik ook regelmatig tegen mezelf zeggen

• sla jezelf niet over, plan bewust me-time in en doe iets waar je blij van wordt (zelfs als dat een half uurtje slapen is tegelijk met de mini)
• vergeef jezelf wanneer het niet gaat zoals je gepland hebt. Mama worden is hard werken en daar hoort vallen en opstaan bij
• geef je grenzen aan en vraag om hulp; zonder daarbij aan de ander te denken

een nieuw lijf

Na de zwangerschap is mijn lijf veranderd en ik weet nog niet wat ik daar van vind. Althans, mijn gevoel. Want rationeel gezien zie ik mijn dikke(re) buik als het eerste huisje van ons kind. Een lichaam wat vol zat met hormonen en een kind geproduceerd heeft, ik ben er ontzettend dankbaar voor. Maar er zijn dagen waarop ik -als fashion blogger- gewoonweg niks heb om aan te trekken. Ahum. Een voor mij ouderwets gevoel die terug is van weggeweest en waar ik totaal niet op zit te wachten.

Waarom niet? Nou omdat er echt veel belangrijkere dingen zijn in de wereld dan welk jurkje ik aan zal trekken. Rationeel gezien. Maar mijn gevoel zegt dat ik er vandaag gewoon leuk uit wil zien! En dat helemaal niks echt leuk staat. Tel daar ook nog eens een restantje hernia bij op, waardoor ik veelval platte schoenen draag, waar ik me toch een tikkeltje minder vrouwelijk op voel en dan is het plaatje wel duidelijk.

“niks staat leuk. Oftewel, het zit tussen mijn oren. Alles retour”

Plan B: koop gewoon een paar leuke nieuwe items en het probleem is opgelost. Makkelijk gezegd én gedaan, ik shopte online en niet zo’n beetje ook, want winkelen wat is dat? Daar heb ik geen tijd voor en die nachtelijke escapades met de mini geven me af en toe oneindig scroll tijd op mijn scherm. Mandje vol, afgerekend en wachten. Het komt binnen en ja hoor “niks staat leuk”. Oftewel, het zit tussen mijn oren. Alles retour.

Ik moet hier aan werken, zoals ik dat jaren terug ook altijd heb gedaan. Deze momenten heb ik lang niet gehad en voelt als een terugval. Ik weet hoe ik hier mee om kan gaan; ik schrijf hier regelmatig over, en nu moet ik het op mezelf toepassen. Mijn lijf accepteren zoals het is heb ik mezelf altijd van weten te overtuigen, dus dat gaat me opnieuw lukken.

mijn tips: dit is hoe is het ervaar

• praat net zo lief tegen je lijf als je deed toen je kleintje nog in je buik zat. Ditzelfde lijf is nu weer voor jou aan het werk, waardeer het voor wat het doet voor je. Het verzorgt je kindje, misschien geeft het je kindje borstvoeding, maar ieder geval draagt het jouw liefde over
• je hebt een kind geproduceerd negen maanden lang, gun je lijf de tijd en de rust om te herstellen

waar is de handleiding?

Ik grapte er al over toen ik net bevallen was; waar is toch die handleiding? Er zijn zoveel dingen waar anderen over zeggen “oh ja dat had ik ook” en vervolgens uitleggen wat de oplossing voor hun was destijds. Hoezo is dit niet algemeen bekend? Oh ja, kleine noot, ik lees geen boeken. Niet over bevallen en niet over opvoeden. Als ik dat al zou willen zou ik niet eens weten wanneer?

lees ook: eerlijke antwoorden over mijn zwangerschap & moederschap

Een handleiding heb je niet nodig, nee, “volg je gevoel”. Zo’n mooie opmerking de je krijgt zo na je bevalling. Gevoel, wat is dat? Iedereen weet het beter. Als je überhaupt al iets denkt te weten, wordt het al direct weggewuifd op basis van ervaring. Ja, want iedereen met kids is ervaringsdeskundige he?

En dan die zogenaamde hulp die je kunt krijgen van het consultatie bureau. Echt waar, ik heb nog nooit er iemand iets positiefs over horen zeggen. Toen de kinderarts langskwam na de kraamweek en ik vragen stelde over borstvoeding, kwam ze met folders aanzetten over ‘stevig ouderschap’. Echt waar, een simpele vraag beantwoorden met een folder. Nu moet ik bekennen, verpleegkundige Willy van ons consultatie bureau maakte alles weer goed bij mijn wat een lieverd.

“een mix van ik-doe-maar-wat en go with the flow“

Is dit herkenbaar voor jullie, of ben ik de enige die het afgelopen jaar voorbij heeft zien vliegen? Ik heb het echt ervaren alsof je elkaar even moet leren kennen. Hoe we allemaal in elkaar zitten, hoe ons karakter is en hoe dat met elkaar werkt. Natuurlijk kom je na een paar maanden wel in rustiger vaarwater. Ik vertrouw mijn gevoel nu (bijna) blindelings en ook weet ik dat altijd alles weer goed komt. Rationeel gezien.

volg mij & mijn moeder perikelen op instagram