Charlotte is inmiddels ruim vijf maanden en toch mis ik nog steeds mijn babybuik. Ik betrap mezelf er nog regelmatig op dat ik liefkozend over mijn -inmiddels lege- buik wrijf.

Het is woensdagavond, ik kom thuis uit mijn werk, iets later vanwege de files. Dennis geeft Charlotte een groentehapje, sperziebonen. Ik kom binnen en krijg een grote glimlach. Rijkdom, dat is wat ik voel. Ik duik de keuken in, zodat we een keertje voor 20:00 uur kunnen eten. Charlotte begint te mopperen, zou ze moe zijn? We leggen haar op bed, zodat wij even kunnen eten.

Ze huilt, ze moppert, ze kruipt door d’r ledikant en brult steeds harder. Normaal vind ik dat huilen niet zo erg, dat hoort er soms bij. Maar nu niet, ze is flink verkouden, hoest veel en is ook schor en dat hoor je aan haar gejammer. Huilen doet vast pijn aan haar keel dacht ik nog. We besluiten toch even naar haar toe te gaan en wat te knuffelen, het brullen duurt nu wel heel lang.

“Ik mis je Charlotte, ik mis je in mijn buik”

Ik zie dat ze op d’r buik ligt, met haar armpjes en beentjes opgetrokken. Opeens realiseer ik me, zo lag ze waarschijnlijk ook in mijn buik. Buikslapen vind ik niet prettig, gezien de risico’s met wiegendood. Ook al weet ik dat ze zich intussen prima kan redden, ik vind het nog wat spannend. Ik pak haar op, neem haar in mijn armen en voel dat ze tot rust komt. Er volgt een diepe zucht en nog wat gemopper, ik begin haar te wiegen en vertel dat alles goed komt.

Langzaam valt ze in slaap en ik voel de tranen over mijn wangen rollen. “Ik mis je Charlotte, ik mis je in mijn buik” fluister ik zachtjes. “Ik mis dat je de hele dag bij me bent, dat ik tegen je kan praten en alles met je kan bespreken”. Inmiddels was Charlotte in slaap maar haar wegleggen kon ik nog niet, ik besloot nog een paar minuutjes te genieten van haar in mijn armen. “Ik mis dat ik je kan beschermen tegen alles in deze wereld”.

lees ook: de laatste loodjes, 38 weken & hoogzwanger

Met een glimlach denk ik terug aan mijn zwangerschap. Soms ook met een frons, want 14 weken lang ziek zijn is niet niks, al denk ik daar zelden nog aan. Het laatste trimester vond ik misschien daarom ook het leukste, toen kon ik echt genieten. Iedereen wist het, mijn buik was zo gegroeid dat je het echt kon zien, we maakten vorderingen met het kamertje en leefden langzaam naar het einde van het jaar en dus de geboorte van ons kindje.

Die bevalling, daar zag ik toch wel tegenop hoor, al stelde ik het in mijn hoofd uit en dacht er niet aan tot ik 38 weken zwanger was. Rond deze tijd was mijn bevalling geschat, dat werd uiteindelijk bijna vier weken later pas!

“misschien was dat al een teken?”

Het gekke is, dat ik steeds de bevalling niet voor me kon zien. Elke keer wanneer ik er aan dacht, kon ik me er niks bij voorstellen. Dan bedoel ik niet de standaard ‘hoe komt dat grote hoofd door het kleine gaatje’ want medisch gezien snapte ik het helemaal. Het is namelijk best logisch en overigens ook onvoorstelbaar hoe het lichaam dat kan überhaupt, maar dat is een ander verhaal.

Ik kon me gewoon niet voorstellen hoe het was om zo te liggen puffen tijdens persweeën. Gewone weeën kon ik me wel voorstellen, na zeven aanvallen met galstenen (en dat klopte ook wel zo ongeveer). Misschien was dat al een teken? Bij elke afspraak ik het ziekenhuis werd me verteld dat elke bevalling anders is, dus dat werd mijn leidraad.

Achteraf bleek toen al mijn gevoel te kloppen, iets wat ik me toen nog niet realiseerde. Ook niet toen Charlotte net geboren was. Dat is één van de belangrijkste lessen voor mij geweest: vertrouw op je eigen gevoel. Alleen jij kent je lijf en je kindje het beste.

Charlotte is net een toverbal, ze verandert elke keer weer. Wanneer ik terugkijk naar foto’s van de eerste weken of van twee maanden, zo’n verschil. En nu, nu is ze gewoon al bijna een half jaar! Ze groeit goed, ze beweegt ontzettend veel, rolt en tijgert al door de box en is heel zoet. Op mijn instagram account vertel ik veel over onze dagelijkse gang van zaken in mijn stories en plaats ik foto’s van ons leven als gezin.