Het ging niet helemaal zoals gepland. Of juist wel? Negen maanden lang is mij verteld dat je een bevalling niet kunt plannen en dat ze allemaal anders zijn. Mijn bevalling was zeker anders dan verwacht!

Zelf hebben wij de bevalling niet als heftig ervaren. Ik heb zelfs naar verschillende mensen geappt “het was heftig maar geen horror bevalling hoor”. Achteraf bleek het toch wel heel zwaar geweest te zijn, als ik de verpleegkundigen moet geloven. Maar iets wat je nog nooit hebt meegemaakt kun je niet inschatten, pijn hoort het te doen toch? Ik merk dat erover praten mij helpt en dus schreef ik mijn bevalling na een paar dagen op. Vandaag voelde het goed om het helemaal uit te schrijven, een emotionele maar liefdevolle herinnering die ik met jullie wil delen.

DE 40 WEKEN GEHAALD

Op 20 december was ik uitgerekend, En twee dagen daarvoor had ik een onderzoek waaruit bleek dat er nog niks gaande was, aldus de gynaecoloog. Ik was zo ontzettend van slag die week, al die maanden lezen over protocol bij overgewicht en zwanger (oftewel vooroordelen) en dat hoogstwaarschijnlijk ons kindje eerder zou komen dan de uitgerekende datum. Dus ik ging daar dan ook helemaal van uit en was zo ontzettend in de war omdat kerst naderde. Ik wilde absoluut geen kerst-kind! Tijdens het gesprek gaf ik aan hoe ik me voelde en vroeg de gynaecoloog of het in gang kon gaan zetten en dat vond hij geen goed idee. Door vroegtijdig in te gaan leiden, zou nog eens in een keizersnede kunnen eindigen en daar was ik -and I quote- te gezond voor. Geen reden dus om vast te starten. Ik smeekte voor een oplossing dus mochten we 23 december terugkomen naar het ziekenhuis om een ballon te plaatsen.

lees ook: overgewicht & zwanger, alle details 

KOM MAAR OP MET DIE BABY

Het plaatsen van de ballon mislukte volledig. Er was gewoon nog helemaal niks gaande, onze kleine was nog niks van plan. Ik voelde me ontzettend schuldig want had het idee dat het mijn schuld was dat het niet lukte. Het hielp ook niet toen de verpleegkundige tijdens de ingreep me vroeg “waar ben je nu zo bang voor?” Ik vertelde dat ik bang ben voor het onbekende, voor pijn. Tenslotte had ik dit nog nooit eerder meegemaakt, zelfs inwendige onderzoeken heb ik niet vaak gehad. Dus ik dacht dat ik alles verkeerd deed, dat ik me niet goed ontspande en dat ik het dus verpestte voor mezelf. Terwijl ik lag te huilen en te rillen en vroeg of ik misschien toch nog eerst even moet plassen want mijn blaas deed zo’n pijn, zodat we het opnieuw konden proberen. Daarop zei de verpleegster “liever niet, want dan moet ik het toilet weer schoonmaken van deze verloskamer”. Toen de assistent arts volledig onder de rode spetters zat omdat ze een adertje geraakt had, besloot ze het op te geven.

“waar ben je nu zo bang voor?”

Ik vroeg of we het nogmaals konden proberen. Dat ik me echt beter zou kunnen ontspannen na geplast te hebben. Ik vroeg nog netjes of er een publiek toilet op de gang was maar ik kreeg geen antwoord. Met een gebroken gevoel van schuld en verdriet ging ik naar het toilet. Het kon me niet schelen wat de verpleegkundige had gezegd! Eenmaal klaar waren ze allemaal vertrokken, een tweede poging zagen ze niet zitten. Daar zaten we dan, met z’n tweeën in een verloskamer niet wetende waar we aan toe waren. Een half uurtje later kwam een gynaecoloog binnen die vroeg of ze een inwendig onderzoek mocht doen. Een vriendelijke vrouw die me op mijn gemak liet voelen en vertelde dat ik niets verkeerd deed. Dat ik ontspannen genoeg was voor het onderzoek en dat ze er prima bij kon, maar dat de baby nog niet genoeg ingedaald was om haar onderzoek goed uit te kunnen voeren. Het lag dus niet aan mij, eindelijk een moment van rust in mijn hoofd. Wat een paar simpele woorden niet kunnen doen.

DE DAG VOOR KERSTMIS, MIJN HART BRAK

De volgende dag moesten we terugkomen, 24 december. Wat ik te horen kreeg tijdens het maken van het zoveelste hartfilmpje, is dat de gynaecoloog  me die vorige dag had gestript. Na de controles deed een arts assistent opnieuw een inwendig onderzoek en constateerde dat het niets had uitgemaakt, ik had nog geen ontsluiting. Weer wilden ze een ballon plaatsen, maar dat zou betekenen dat ik de volgende dag ingeleid zou worden. Op eerste kerstdag! Maar na wat mij de vorige dag allemaal was gezegd, gedaan en ook wel een beetje ontnomen, had ik de grens bereikt. Ik zei haar dat ze de ballon niet hoefde te plaatsen. Ze begon over de risico’s want ik was tenslotte niet voor niks medisch, gezien mijn overgewicht. Dit is de eerste keer in mijn hele zwangerschap dat iemand over mijn gewicht begon!

“In het kort werd gezegd dat we eigenlijk geen keuze hadden op basis van veiligheid voor de baby”

Verontwaardigd waren wij, en gaven aan dat dit allemaal gaande is vanwege kerst en we dus niet met kerst gaan inleiden! Er werd een gynaecoloog bijgeroepen en ook die vreselijkste verpleegkundige had die dag weer dienst. We hadden een kort, half gesprek want de gynaecoloog werd opgeroepen. In het kort werd gezegd dat we eigenlijk geen keuze hadden op basis van veiligheid voor de baby. Woest was ik! We werden weer alleen gelaten ‘om het rustig te bespreken’ en samen maakten we een plan. Dennis eiste een nieuw gesprek met de gynaecoloog. Toen kwam de aap uit de mouw, er was geen plek op 26 en 27 december.. we vroegen naar specifieke informatie over de risico’s en wat bleek, het was nu maandag en pas na het weekend liepen we pas echt risico volgens de statistieken. We besloten dat we best twee dagen konden wachten, wellicht kwam ze wel op de natuurlijke manier tijdens de kerstdagen maar dat zou dan maar zo zijn. De eerste afspraak die mogelijk was was op 28 december.

VRIJDAG 28 DECEMBER

We moesten om 8:30 uur in het ziekenhuis zijn. Eerst werd er een hartfilmpje gemaakt om te kijken hoe het met de baby gaat. Vervolgens werd het ballonnetje geplaatst, deze keer lukte het gewoon prima. Voor de zekerheid nog een hartfilmpje, deze keer wel heel erg lang want ze wilde zeker zijn dat alles goed was. Rond het middag uur mochten we dan eindelijk naar huis. Raar gevoel zo’n ballon, als een grote tampon met een heel lang draadje wat er uit bungelt. Kramp, een ongesteld gevoel en oefen weeën is wat ik voelde. Zou het dan eindelijk beginnen? De hele nacht een soort van geforceerd rusten want morgen zou het gebeuren, althans, poging zoveel!

ZATERDAG 29 DECEMBER, D-DAY

Weer moesten we ons melden in het ziekenhuis, deze keer om 7:00 uur ’s morgens. Ook moesten we alles meenemen voor de bevalling en erna. Met flinke zenuwen en bang voor de volgende teleurstelling gingen we naar binnen. Claudia, onze verpleegkundige kwam ons halen. Wat een andere vrouw, wat een verademing! We werden naar de verloskamer gebracht en alles werd uitgelegd. “Maak het je gemakkelijk, pak je spulletjes vast uit. Trek aan waar je prettig in voelt en straks komt de verloskundige om alles door te nemen.”

Alles ging op een prettige manier van start. Wat een opluchting!

Ik mocht het ballonnetje verwijderen. Eerst een hartfilmpje, en even later kwam de arts assistent. Geen verloskundige voor ons. Ze deed een inwendig onderzoek, 2 cm ontsluiting. We konden gaat beginnen! We namen alles door en het infuus werd geplaatst. Tijdens het gesprek gaf ik aan dat ik heftig op medicijnen reageer en dus zeker wil zijn dat ik als patiënt het recht heb om het infuus stop te zetten. Ook vroeg ik naar de verdoving opties, het advies en tot wanneer dat mogelijk zou zijn. Alles ging op een prettige manier van start. Wat een opluchting!

Elke 20 minuten werd de dosis van het infuus verhoogd. Eenmaal op standje 8 -wat dat ook mag betekenen- kwamen ze flink op gang. Regelmatig kwam Claudia even checken bij ons. Ze vertelde dat er 4 tot 5 boogjes in beeld zouden zijn als de weeën op gang zijn. Die boogjes waren er al vrij snel. Die weeën, die kon ik bevestigen. Ik begonnen erbij te rillen en dat werd steeds heftiger en intenser, net als de weeën. Dit was na zo’n twee uur aan het infuus. Ik vond het erg intens, maar dacht, dat hoort er vast bij. Een bevalling doet pijn en weeën zijn niet leuk, dat was tenslotte alles wat we weten!

Op een gegeven moment werd het allemaal wel heel erg heftig en bleef Claudia bij ons. Ik kon mijn lichaam niet meer stil houden en schudde heftig heen en weer van top tot teen. Toen bleek dat ze de hartslag van de baby en mijn weeën niet goed konden meten, moest ik op mijn zij gaan liggen. Niet een houding die ik me had voorgenomen wanneer het heftig zou worden. De weeen waren enorm intens op dit moment kwamen al elke zoveel minuten. Ik pufte ze weg en had geen besef van tijd. De artsassistent kwam en vertelde dat ze een elektrode op het hoofd van de baby zouden plaatsen om zo de hartslag van de baby in de gaten te kunnen houden.

De intensiteit van de weeën werd alsmaar heftiger en ik bleef heen en weet schudden, liggend op mijn zij. Dennis was mijn rots in de branding en troostte me en streelde mijn gezicht en hield mijn hand vast. Ik realiseerde me dat dit veel te vroeg te heftig werd. Het voelde niet goed. Ik vroeg Claudia het infuus te stoppen maar dat mocht zij niet zonder overleg met de arts. Ze zette het lager en ging de arts halen. Toen de arts kwam gaf ze aan nog steeds niet alles goed te kunnen meten. Ik gaf aan dat het infuus er uit moest, of ik trok het er zelf uit. Het voelt niet goed, dat is het enige wat ik de hele tijd zei.

IK VROEG OM VERDOVING MAAR DAT WAS NIET MOGELIJK

De arts ging over mij heen liggen tijdens een wee en besloot daarna het infuus stop te zetten. Ongeveer 20 minuten ebde het weg, had ik een beetje rust. Maar toen kwam het net zo erg terug. En in plaats van pauzes tussen de weeën, bleef het hangen. Ik vroeg om verdoving maar dat was niet mogelijk. Het zou van invloed kunnen zijn op de baby’s gezondheid. Het enige wat door mijn hoofd spookte was dat het niet goed voelde. Tijdens een rust moment, die ene hele minuut, opperde ik dat ik  openstond voor een keizersnede. Ietwat sarcastisch maar welgemeend. Ik werd vreemd aangekeken, terwijl ze verderop in de kamer stonden te overleggen.

De arts vertelde dat ze de baby beter moesten monitoren en een sneetje wilde maken in dr hoofd om met een pipet wat bloed af te nemen. Oke, dan doen we dat. Eerst controleerde ze mijn ontsluiting, pas 4 centimeter. Het zou nu nog 12-24 uur duren. Na drie mislukte pogingen tijdens flinke weeën kwam het hoge woord eruit. “Als dit niet lukt moeten we overgaan op een keizersnede”.

Na alle schuldgevoelens de voorgaande dagen stelde ik me volledig open. Lichaam en geest. Compleet ontspannen, volledig opengesteld gingen we ervoor, de arts en ik. Het lukte niet. Op dat moment keek de arts me aan en vertelde dat het niet ging lukken. Toen vertelde ze me sterk te blijven, want het was zaterdag en moest eerst kijken of er een anesthesist aanwezig of beschikbaar was en dat het nog even kon duren. Toen rende ze weg. Een beeld wat me altijd bij zal blijven.

Niet veel later kwam ze terug met een glimlach. Iedereen was in huis en in tien minuten mochten we naar de OK. Ik moest mijn kleding uittrekken en kreeg een operatiehemd aan. Dennis moest zijn sieraden af doen, een camera pakken en ging met Claudia mee om zich te wassen en om te kleden voor de OK. Mijn bed werd verreden en ondanks het om de hoek was leken die gangen wel kilometers lang. Het enige wat ik nog zei is “kan er nog even een deken over mijn rug”‘ want het voelde nogal luchtig. Ik kon er toen om lachen en nu nog! Preuts tot in de tijden van nood!

Eenmaal in de OK stond een geweldig lief team klaar die me er helemaal doorheen loodste. Ik verhuisde naar de operatietafel en moest voorover zitten. Iets wat ik als onprettig ervoer met die bolle buik. Er werd met vingers hard geduwd op mijn rug om de goede plaatsing voor de ruggenprik te vinden. Toen ik werd neergelegd zag ik alle lampen om me heen en een warm gevoel over me heen komen. De anesthesist legde zijn armen om me heen en vertelde dat dit mijn laatste wee zou zijn. Hemels!

Dennis kwam binnen en ging naast me zitten. De angst sloeg toe toen het doek werd opgespannen en ze zouden gaan beginnen. Was ik wel goed verdoofd? Zou ik echt niks voelen? Hoe gaat het met onze baby als we niks kunnen zien? We werden opnieuw gerustgesteld “over tien minuten is jullie kleintje er” werd er gezegd en mijn tranen werden weggeveegd.

Het gordijn ging open en daar kwam ze uit mijn buik, onze lieverd. Dennis mocht direct erheen lopen, zoals voorafgaand geïnstrueerd. Daar zag ik hoe hij onze kleine meid voor het eerst vasthield, een magisch gezicht. Het eerst wat ik zei, vreugdevol “ze leeft, ze leeft”. Een angst die ik negen maanden heb gehad, haar te verliezen. Dennis mocht de navelstreng doorknippen en een kinderarts checkte vluchtig de baby. Eindelijk kwam ze naar me toe. Terwijl Dennis weer naast me kwam zitten legden ze haar op mijn borst. Het mooist moment van mijn (ons) leven!

Op zaterdag 29 december om 13:42 uur werd Charlotte Johanna May Mulder geboren in het Spaarne ziekenhuis te Haarlem. Ze woog 3035 gram en was ongeveer 50 cm.

Zo hebben we een hele tijd gezeten terwijl de artsen aan het hechten waren. Eenmaal klaar werd Dennis meegenomen om zich weer om kleden. Ik moest terug het ziekenhuisbed in en kreeg Charlotte naast me. Samen werden we naar de verkoeverkamer gereden. Eenmaal daar werden we ontvangen door twee verpleegkundigen. Ze vroeg “wil je een ijsje?”. Als je me kent dan weet je dat je me altijd wakker kunt maken voor ijs. Dus: gelukzalig moment nummer drie! Terwijl ik ons meisje naast me had liggen smikkelde ik het perenijsje op en al snel mochten we terug naar onze kamer.

op mijn andere instagram account zie je alle babyspam foto’s voorbij komen. Volg je me hier al?

Dennis had zich in tussentijd omgekleed en kwam mij ophalen. Samen met Claudia reed hij ons terug naar de verloskamer. Daar hebben we de tijd genomen om Charlotte goed te bekijken, huilen van geluk en verwonderd te zijn van wat er allemaal gebeurd is. Vervolgens hebben we de opa’s en oma’s ingelicht en mijn broer en zus gebeld met het nieuws. Ook mijn omaatje heb ik gebeld. Einde van de dag kwamen de opa’s, oma’s, oom en tante en grote neef langs om Charlotte te ontmoeten.

Charlotte sliep naast me in een ledikantje op wieltjes en Dennis bleef slapen op de slaapbank. Op de derde dag mochten we dan eindelijk naar huis, 31 december. Het werd een oud & nieuw om nooit te vergeten!

Meer lezen over mijn zwangerschap? Je leest onder andere over de laatste loodjes, hoe de baby kamer is geworden. Ook zie je de foto’s van mijn zwangerschapsshoot en vertel ik algemene papa & mama weetjes!

20182019bevallingkeizersnede