Een huishouden met een baby van zes maanden oud is al een hele klus. Net een nieuwe baan, alles leek een beetje normaal te worden. Tot ik van de één op de andere dag niks meer kon, behalve plat liggen van de pijn: een hernia

De dagen zijn allemaal zo wazig, dat ik goed moet nadenken wanneer dit allemaal begon. Zo’n twee maanden geleden begon mijn rug weer op te spelen. Ik besloot dat dat aan ons bed lag, waarvan de matrassen aan vernieuwing toe waren. Ik wil al jaren weer een boxspring en dat werd het dus ook. Heerlijk sliep ik, mijn rug verbeterde en ik had een dikke vette ‘zie je nou wel‘ naar Dennis, dat begrijp je. Eind Juni kwam die rugpijn weer terug en ik besloot naar een osteopaat te gaan. Na twee behandelingen was de rugpijn bedaard (dacht ik).

ervaring met rugpijn na buikoperatie

Die rugklachten in mijn onderrug zijn voor mij bekend terrein. Zo’n acht jaar geleden is mijn galblaas verwijderd door middel van een kijkoperatie. Daar op volgend heb ik ruim een jaar rondgelopen met een pijnlijke rug, met name ’s nachts. Een fysio kon me niet helpen maar wel vertellen dat ik overstrekte SI banden heb en dat is vaker bevestigd. Ik ging er dus vanuit dat het aan mij lag en kabbelde zo door. Tot ik iemand over mijn rugpijn die me vertelde dat je na een buikoperatie flinke rugklachten kunt overhouden. Haar gouden tip was de osteopaat. Ik ging er heen, vier behandelingen later was ik als herboren en kreeg oefeningen mee. Deze doe ik tot op de dag van vandaag, wanneer het allemaal wat pijnlijker voelt.

“De gynaecoloog vertelde me destijds dat het ruim een half jaar duurt voordat een keizersnede echt genezen is.”

Toen de pijn na de keizersnede terugkwam was ik eigenlijk niet eens verbaasd. De gynaecoloog vertelde me destijds dat het ruim een half jaar duurt voordat een keizersnede echt genezen is. Alsof ik de klok er gelijk op had gezet, Charlotte was zes maanden oud en mijn klachten begonnen niet wetende dat het een hernia was. Opnieuw naar de osteopaat leek me de oplossing, alleen ditmaal een andere want ik ben inmiddels verhuisd. Mijn huisarts vertelde me dat, wanneer het na drie behandelingen niet verholpen was, ik terug moest komen. Aangezien het na twee behandelingen goed ging, pakte ik mijn leven weer op. Natuurlijk rustig aan, goed door mijn knieën bij bukken en zo weinig mogelijk tillen, op Charlotte na.

Gedurende de opeenvolgende weken begon ik een pijnlijke druk op mijn scheenbeen te voelen, ik dacht een beurse plek. Dat deed soms aardig pijn, maar ik dacht er verder niks van. Af en toe een pijnstiller en het ging best. Er van uitgaande dat alles weer op te lossen was met een bezoekje aan de osteopaat ging ik dus gewoon werken.

ik deelde dit deels al op mijn stories op instagram, volg me hier al?

wat de behandeling moest zijn, bleek het begin van de helse pijn

De osteopaat schrok niet van mijn tranen, het was een onderdeel van mijn helingsproces want mijn lichaam was flink veranderd in houding na de zwangerschap en keizersnede. Maar ook een stuk losser, mijn lichaam wilde terug naar het oude en trok mij op en neer als het ware. Dat was de leken-uitleg aan mij. Klinkt best logisch, dus na de behandeling rust. Toen ik na een paar dagen nog verging van de pijn kon ik voor een extra sessie bij de osteopaat terecht. Dit was erg intens en ook zelfs emotioneel. Het straalde rondom mijn keizersnede en hij vertelde hoe heftig mijn lichamelijke trauma was. De tranen rolden over mijn wangen zonder dat ik pijn had tijdens de behandeling. Erna kwam de klap.

Die vrijdag heb ik mezelf alle tijd gegund om dit opnieuw te herbeleven, terug te gaan naar die dag van de bevalling, naar alle momenten. Naar alle vormen van emotie. Niks leek te helpen en de pijn werd alsmaar erger. Tegen het advies in van de osteopaat vroeg ik pijnstillers aan de huisarts, naast de diclofenac die niet werkte kreeg ik pregabaline, om mijn zenuwpijn tegen te gaan. Dit kon een paar dagen duren voor het werkte. Einde van de dag kwam Charlotte terug van het kinderdagverblijf en ik wilde beneden zijn om haar te zien. Al was het maar heel even.

“Ik ging op de bank liggen niet wetende dat ik de komende 13 uur niet meer van die bank af zou komen.”

Ik ging op de bank liggen niet wetende dat ik de komende 13 uur niet meer van de bank af zou komen. Ik krijg er nog tranen van in mijn ogen. Bewegen lukte me niet meer, ik kon niet opstaan, ik kon niks meer. Wat voelde ik me hulpeloos en kwetsbaar. Het duurde eerst een uurtje, toen nog langer. Plassen, hoe dan? In een opgerolde handdoek waarna Dennis me hielp met wassen. Drinken met een rietje en vooral proberen door de pijn heen te slapen. Ik smeekte “ga weg, alsjeblieft, pijn ga weg” al is het maar voor even dan kan ik opstaan.

wanneer de zwaarste pijnstillers zelfs niet werken, wat dan?

Ik belde de huisartsenpost zo rond 22:30 uur omdat ik inmiddels alsinds 17:00 uur daar lag. Ze adviseerden me langs te komen. Een baby van zes maanden boven in bed, we konden niet weg. Taxi werd geadviseerd, maar ik kon niet opstaan, hoe dan? Woest was ik, maar pas na zelf voor te stellen het op te laten halen kreeg ik iets zwaarders voorgeschreven. Zonder me gezien te hebben, ik ben nog steeds verbaasd. Mijn lieve zus ging het halen bij de nachtapotheek in Haarlem en was rond 1:00 uur dan eindelijk met het spul, tramadol. Ik slikte het, vertelde Dennis naar bed te gaan want iemand moest klaar kunnen staan voor Charlotte. Na twee uur werkte het nog niet, ik viel af en toe in slaap van al die troep in mijn lijf. Badend in zweet werd ik wakker rond 6:00 uur. Met alle kracht en veel tranen stond ik op en liep ik direct naar boven, naar mijn bed. Daar bleef ik tot dinsdagmiddag.

Zaterdagochtend ben ik nogmaals onderzocht door een huisarts, via de huisartsenpost en die legde me uit hoe ik met de zwaardere pijnstillers om mocht gaan. Dat hielp een beetje, ik leefde van pil tot pil. De zenuwpijn-medicijnen leken dinsdag eindelijk te gaan werken. Ik werd doorverwezen voor een MRI en woensdag kon ik me dan eindelijk bewegen. Voor het eerst weer even douchen, wat voelde dat fijn, ook al kon ik mezelf niet afdrogen of aankleden, schoon was ik.

MRI – een groot lijf in een kleine tunnel

Wat zag ik op tegen de MRI. Ondanks dat ik ontzettend veel gehad heb aan de informatie die ze verstrekken en het youtube filmpje over het geluid. Ik was op van de misselijkheid, niet kunnen eten en emoties en die eeuwig aanhoudende pijn die nooit helemaal wegging. Het viel uiteindelijk mee, ze waren erg behulpzaam maar wat was ik bang. Stilliggen met veel pijn is hard werken dus daar focuste ik me op tijdens de MRI.

En erger nog, voor het eerst sinds ik me kan herinneren, voel ik me schuldig over mijn gewicht. Is dit mijn schuld?

diagnose: hernia, mijn hart brak

Toen de huisarts me belde dat de resultaten van de MRI binnen waren en zei dat het een hernia was, stortte mijn wereld in. De mensen die ik ken met een hernia hebben veel pijn, die veelal niet over gaat. Natuurlijk ben ik blij dat het iets is wat kan helen en geen dodelijke oorzaak heeft. Tegelijkertijd vraag me ook steeds af, waarom ik? Waar heb ik dit aan verdiend? En erger nog, voor het eerst sinds ik me kan herinneren, voel ik me schuldig over mijn gewicht. Is dit mijn schuld? Heb ik dit op me afgeroepen? Zoveel vragen, eigelijk allemaal retorisch want ik weet het antwoord erop. Het kost me heel veel energie om dit te delen, om dit op te schrijven en dus hardop te zeggen maar het is zo.

Mijn huisarts begint nooit over mijn gewicht, maar mijn verdriet en onzekerheid wilde het toch weten. Hij vertelde me dat overgewicht wel zwaarder is voor je lijf, omdat het meer moet tillen, maar het is geen reden voor een hernia. Ergens wist ik het allang, maar toch vroeg ik het. Een emotionele klap voor iemand die altijd roept dat gezondheid niet te meten is op basis van gewicht of kledingmaat.

Waar ik de meeste kracht uit haal is dat ik vandaag weer thuis ben, samen met lieve kleine Charlotte en Dennis. In mijn eigen huis, zit ik aan tafel dit te typen. Iets wat ik tien dagen lang niet heb gekund. Heel eventjes maar, straks ga ik weer rustig liggen en bijkomen. Lekker met een boek en een kopje thee. Dat ik even geen inkomen heb gezien mijn 0-uren contract grijpt me nu nog niet bij de keel, ook dat komt weer goed. Ik heb Charlotte vandaag namelijk fruit kunnen geven en zelfs een keertje de fles, al was dat liggend samen op bed. Daar doe ik het voor, al die kleine stapjes vooruitgang.

Liefs, Josine